ابراهیم رئیسی مسئول دولت سیزدهم می خواهد رفتاری کارشناسانه، مبتنی بر برآیند آراء متخصصان، مشارکت حداکثری مردم و جدیت مسئولان دولتی انجام دهد. او مرد میدان عمل است و نمی خواهد درگیر پیچ و خم های دیوان سالارانه و لَختی سازمان اداری کشور شود. رئیس جمهور می خواهد در همه امور سرعت چاشنی کار باشد. شتابزدگی را خوش ندارد اما حرکت در مسیر مستقیم با حداکثر شتاب را طلب می کند.
او در اداره کشور خواست مردم، مصلحت ایشان و توجه به تجارب گذشته و نگاه علمی را معیارهایی برای حرکت دولت قرارداده است. اما آیا رئیس جمهور می تواند موفق شود؟
مردم یا همان ملت رشید، فهیم، همیشه در صحنه، مستضعف، اقشار پابرهنه، کوخ نشینان، آن ها که سفره هایشان کم یا زیاد با یارانه های ناعادلانه رونق نسبی داشته است اکنون سفره ای کوچک تر دارند؛ نتیجه عادلانه سازی یارانه ها هنوز برایشان به جز گرانی حاصلی نداشته است. البته می شنوند که تا عادلانه شدن یارانه ها راه طولانی در پیش است، یارانه سوخت هواپیما بیش از یارانه نان بر بودجه فشار می آورد، خود سوخت شامل بنزین و گازوئیل از آب معدنی سه بار ارزانتر است، دارو و بسیاری یارانه های پنهان دیگر مثل یارانه آب ، برق و گاز هنوز وجود دارند که باید حذف شوند. خدانکند عادلانه سازی آن ها نیز به افزایش دوباره و چند مرحله ای قیمتِ کالای های اساسی منجر شود.
بیشتر بخوانید: رادیو پخش ، گلوگاه تولید خودرو
هنوز دولت بیش از اندازه بزرگ است و حیف های دولتی فراوانند، میل های ویژه خواران گرچه با بگیر و بندهایی همراه است اما کماکان شکم های سیری ناپذیر را پر می کنند. تحریم ها تکانی نخورده اند و کُساب تحریم ها هم چنان حرام خواران و دعاگویانند.
ابراهیم رئیسی دست پاک و راستگو به نظر می رسد. حرف هایش از جنس صمیمت و درک متقابل است اما مردم سخت می توانند امید خود را حفظ کنند. تدبیرهای دولت مردان روی کاغذ و در هنگام ارائه درست جلوه می کنند اما در عمل آن قدر پیچیدگی ایجاد می کنند که گاهی می شنویم فعلا امکان عملیاتی شدن آن ها وجود ندارد.
در این شرایط چگونه ممکن است دولت بتواند موفق شود؟
ما در تفکر شیعی و اسلامی همواره 2 اصل گره گشا داریم
اول: نجات در صدق( راستی) است
دوم: اعتماد به خدا کارها را درست می کند.
راستی برای دولت گاهی ناممکن و حتی نابجا است. مردم مَحرم هستند اما اگر دولت بخواهد همه حقایق اقتصادی و اجتماعی –فرهنگی و سیاسی کشور را بیان کند ممکن است ترس و نا امیدی در مردم بیش از اندازه و بالاتر از آستانه تحمل ایشان گردد و خسارت بار شود. از طرفی دشمن می تواند سوء استفاده کند و حسابی اوضاع را بدست بگیرد. تسلط دولت و شیرازه امور از دست برود.
از طرفی بیان و تمرکز بر اعتماد به خدای رحمان در اداره کشور نوعی ظاهرفریبی و حتی تلقی به ناتوانی در پی دارد لذا بیشتر گفته می شود ما مامور به وظیفه هستیم و با عقل خدا دادی عمل درست انجام می دهیم.
در این جا نقش گروه های مرجع در اجتماع و افراد پرنفوذ پررنگ می شود. اما من می خواهم تنها به دو مورد اشاره کنم:
نقش تشکل های صنفی؛
چنانچه اتحادیه ها، انجمن ها و سایر تشکل های صنفی به طور کامل از سوی دولت جدی گرفته شوند به ایشان اطلاعات و اختیارات متناسب داده شود می توانند اعضای خود را قانع کنند که برابر برنامه های اصلاحی دولت عمل کنند و اجازه دهند طرح های بزرگ و ملی با کمترین هزینه و بیشترین نتیجه در زمان مقرر به انجام برسد.
نقش رسانه ها
رسانه ها خصوصا رسانه های مستقل و تخصصی نیز می توانند به افکار عمومی پاسخ های اقناعی دهند و مردم را تشویق به همراهی با طرح های دولت کنند. تک رسانه ای بودن دولت هرگز مفید واقع نشده است.
شاید در همین رویکردها دولت باید نشان دهد راستی و اعتماد پذیری واقعی دارد.
