به گزارش سایپانیوز، امروزه انواعی از حسگرها و سامانه های گرم کننده در درون شیشه جلوی خودرو نصب شده است. برای همین است که تعویض آن به سادگی و ارزانی گذشته نیست.
همین شیشه ساده در اوایل اختراع در تصادفها آسیب زیادی به بار می آورد و برای ایمنی بیشتر طوری ساخته شده اند که هنگام تصادف از برندگی آن کاسته شود و به سرنشین یا پیاده کمترین آسیب را برساند. بعدها روش های بهتری برای افزایش ایمنی شیشه خودروها به کار رفت. برای مثال از پلی کربنات برای بهبود ایمنی شیشه جلوی خودرو استفاده شد. بعد از شیوه های لمینت برای ایجاد یک پوشش روی شیشه استفاده شد. با این حال هیچیک از این شیشه ها تا آن زمان های-تک high-tech به حساب نمی آمدند.
با اتوماسیون خطوط تولید، اولین امکانات ایمنی بهتر در شیشه های خودرو هم ممکن شد. شاید حسگرهای باران جزو اولین فناوری هایی بود که به فناوری تولید شیشه های جلوی خودرو اضافه شد. در ابتدا این حسگرها از جنس حسگرهای کوچک راداری شبیه به حسگرهایی بود که روی سپرها نصب می شوند و از پیش چاله ها و برآمدگی های مسیر را حس می کنند. از این جا تعویض شیشه های جلوی شکسته شده وارد دوران پیچیدگی خود شد. چون بعد از تعویض این شیشه ها، نیاز به کالیبراسیون بود و حسگرهای آن باید از نو با سامانه ها و پردازشگرهای خودرو مطابقت پیدا می کرد.
به تدریج که سنسورهای خودکار چراغ های جلو به سامانه های ایمنی خودرو اضافه شد، سنسورها و دوربین های راداری با دامنه وسیع تری روی خودروها نصب شدند. همه ی این دوربین ها و حسگرها برای افزایش ایمنی در خودرو نصب می شوند و به تدریج با پیشرفته تر شدن پردازشگرهای خودرو به چشم و گوش خودرو تبدیل می شوند.
خیلی زودتر از آن چه تصور می شد، شیشه جلوی خودرو از آن حالت شیشه ساده به یک عضو هوشمند دارای حس در خودرو تبدیل شد و به همین دلیل نسبت به نسل های قبلی خود حساس تر و گران تر است. فقط اشکال کار این است که شیشه همچنان یکی از شکننده ترین اجسام و قطعات خودرو است و به راحتی و با برخورد یک سنگ یا هر جسم سخت می شکند و دیگر تعویض آن به سادگی تعویض یک شیشه نیست.
فقط شیشه جلوی خودرو نیست که تعمیر و تعویض آن گران و دشوار شده، بلکه هر قطعه ای که به نوعی با سنسور، دوربین، رادار، لیدار، سونار و مونیتور سر و کار دارد، علاوه بر گران بودن، مسائل دیگری هم دارد از جمله دشواری های سازگاری قطعات جدید با سامانه یا پردازشگرهای موجود، دشواری کالیبراسیون آنها، نیاز به دانش فنی بالای تعمیرکار و غیره. برای همین است که خودروسازان هم بارها توصیه کرده اند که از قطعات یدکی غیراصل هنگام تعمیرات استفاده نشود. خودروهای جدید طوری هستند که دیگر نمی توان قطعات دست دوم روی آنها نصب کرد چون به احتمال زیاد با پردازشگرهای موجود در خودرو همخوانی نخواهند داشت.
نکته دیگری هم که در این جا وجود دارد، پوشش بیمه ای خودروها هستند. به طور طبیعی شرکت های بیمه ای هم از این وضعیت خوشنود نیستند. در حقیقت شرکت های بیمه ای با یک دوراهی ناجور مواجهند که باید بین بد و بدتر یکی را انتخاب کنند. از سویی مجبورند تشویق کنند تا مردم به خودروهایی با ایمنی بالاتر رو بیاورند تا از میزان تصادف ها کاسته شود و از سویی وقتی مجبور به پرداخت خسارت می شوند این نوع فناوری ها هزینه های بسیار بالایی روی دست مشتری و شرکت های بیمه ای می گذارد.
البته تحلیل آمار استفاده از سامانه های کمک به راننده و ایمنی خودرو نشان می دهد که واقعاً میزان تصادف ها کاهش یافته اند. بر اساس آخرین تحلیل های رویترز، بالاترین تأثیر را در بین فناوری های جدید، سامانه ی هشدار برخورد از رو به رو و ترمز خودکار اضطراری دارد و تقریباً 30 درصد در کاهش تصادف های برخورد از پشت به خودروهای جلویی را گرفته است. سامانه هشدار نقطه کور هم تقریباً تأثیری مشابه با سامانه هشدار برخورد از رو به رو دارد.
این سامانه ها و فناوری های ایمنی با گسترش خودران ها و خودروهای بدون نیاز به کنترل راننده، روز به روز فراوان تر و رایج تر خواهند شد. هر چقدر تعداد حسگرهای به کار رفته در خودروها بیشتر می شوند، به همان اندازه تعمیر و نگهداری آنها هم گران تر و خسارت ناشی از تصادف ها هم بالاتر می رود.
شاید به جرأت بتوان گفت که دیگر دوره ی تعمیر در مسیر یا تعمیر در خانه و گاراژ به سر آمده و دیگر امکان تعمیر و تعویض قطعات خودرو توسط افراد غیر متخصص غیرممکن شده است.
