در اواخر دهه ۱۹۹۰، بریتانیایی‌ها ماشین‌هایی با رنگ‌های اصلی روشن خریداری کردند، که شاید بازتابی از خوشبینی سال‌های اول کار دولت جدید تونی بلر بود.
در سال‌های بعد، زمانی که اقتصاد روند رو به رشد مداومی نداشت، آنها رنگ‌های بارز خاکستری و نقره‌ای را انتخاب کردند. هنگامی که مشکلات اقتصادی، بحران مالی به همراه آورد، گرایش هم تیره‌تر شد، در نتیجه، ماشین‌های سیاه برتری پیدا کردند.
توضیح محبوبیت ماشین‌های سفید سخت‌تر است. زمانی آن‌قدر منفور بودند که نیروهای پلیس استفاده از آنها را متوقف کرد، زیرا ارزش فروش مجدد آنها بسیار پایین بود.
محبوبیت ماشین‌های سفید، به ورود بریتانیا به برهه‌ای جدید مرتبط است؛ زمانی که دولت ائتلافی دیوید کامرون توسط سیاست‌هایی که حالت روحی افسرده کشور را تغییر می‌داد، شروع به تأثیر گذاشتن کرد. یا شاید حذف رنگ از ماشین روش دیگری برای عدم تصمیم‌گیری قاطع است. دستکم، بازگشت به رنگ سیاه راحت‌تر درک می‌شود، چرا که بدشانسی دولت ترزا می و نگرانی درباره برگزیت چشم‌انداز را برای رانندگان بریتانیایی تیره‌تر کرده است.
برگرفته از کتاب: کنجکاوی موشکافانه (نشریه اکونومیست توضیح می‌دهد: آمار و ارقامی که دنیای ما را دگرگون می‌کند)
گردآوری: تام استندج و ترجمه سمیرا قزوینی، منتشر شده‌ی تابستان ۱۴۰۰
