رانسوم ای الدز در 3 ژوئن 1864 به دنیا آمد و در 26 اوت 1950 از دنیا رفت. یکی از پیشگامان صنعت خودروسازی آمریکا بود که برندهای Oldsmobile و REO به نام او نامگذاری شدند. او ادعا کرد که اولین ماشین بخار خود را در اوایل سال 1887 و اولین ماشین بنزینی خود را در سال 1896 ساخته است. خط مونتاژ مدرن و عملکرد آن به الدز نسبت داده می شود که از آن برای ساخت اولین خودروی تولید انبوه به نام Oldsmobile استفاده کرده بود. داش منحنیCurved Dash الدزموبیل ، از سال 1901 شروع به کار کرد.
اولدز در ژنو، اوهایو، Geneva, Ohio بدنیا آمد . او کوچکترین پسر آهنگر و الگوساز پلینی فیسک اولدز Pliny Fiske Olds و همسرش سارا ویپل اولدزSarah Whipple Olds بود. وقتی اولدز هنوز یک پسر بچه بود، والدین او به کلیولند، اوهایو Cleveland, Ohioنقل مکان کردند. او سرانجام در لنسینگ، میشیگان اقامت کرد و در 5 ژوئن 1889 با متا اورسولا وودوارد Metta Ursula Woodward ازدواج کرد.
رانسوم ای الدز کارآفرینی بود که چندین شرکت را در صنعت خودروسازی تأسیس کرد. در سال 1897 اوالدزموبیل را تأسیس کرد و در سال 1905 اولدز اولدزموبیل را ترک کرد و یک شرکت جدید به نام REO Motor Car Company در لنسینگ میشیگان تأسیس کرد که 52 درصد سهام و عناوین رئیس و مدیر کل را در اختیار داشت. برای اطمینان از تامین قطعات، او تعدادی شرکت تابعه مانند شرکت ملی کویل، National Coil Company شرکت پیچ میشیگان Michigan Screw Company و شرکت اطلس دراپ فورج Atlas Drop Forge Company را سازماندهی کره بود.
در ابتدا قرار بود این شرکت “R. E. Olds Motor Company” نامیده شود، اما مالک شرکت قبلی اولدز که در آن زمان Olds Motor Works نامیده می شد، مخالفت کرد و تهدید کرد که به دلیل احتمال اشتباه گرفتن نام ها توسط مصرف کنندگان، اقدام قانونی انجام خواهد داد. اولدز سپس نام شرکت را به حروف اول خود تغییر داد. شرکت Olds Motor Works به زودی نام محبوب وسایل نقلیه خود، Oldsmobile را برگزید.
نام شرکت همیشه با تمام حروف بزرگ REO نوشته می شد اما بعدها به شکل Reo هم نوشته شد و تبلیغات اولیه به این شکل REOبود اما بعد ها به این شکل Reoهم بود ولی تلفظ هر دو به یک صورت انجام می شد.
تا سال 1907، REO فروش ناخالص 4.5 میلیون دلاری داشت. این شرکت یکی از چهار خودروساز ثروتمند در ایالات متحده پس از سال 1908 بود، با این حال، علیرغم معرفی خودروهای بهبود یافته طراحی شده توسط اولدز، سهم REO از بازار خودرو تا حدی به دلیل رقابت شرکت های نوظهور مانند فورد و جنرال موتورز کاهش یافت.
REO یک بخش تولید کامیون و یک کارخانه کانادایی را در سنت کاترینز، انتاریو، St Catharines, Ontario در سال 1910 اضافه کرد. دو سال بعد، اولدز ادعا کرد که بهترین ماشینی را که می توانست ساخته است، یک توریست tourerکه می تواند دو، چهار یا پنج صندلی داشته باشد. موتور 30 تا 35 اسب بخار (22 تا 26 کیلووات)، فاصله بین دو محور 112 اینچ (2845 میلی‌متر) و چرخ‌های 32 اینچ (81 سانتی‌متر)، به قیمت 1055 دلار آمریکا (بدون احتساب شیشه جلوی با کیفیت یا مخزن بنزین 100 دلاری) بود.
سیستم خود استارت حداکثر 25 دلار آمریکا بود در مقایسه ،Cole Series 30 و Colt Runabout ، 1500 دلار آمریکا قیمت داشتند. ورودی جانبی کرک ییل Kirk’s Yale side-entrance، 1000 دلار آمریکا بود. اولدزموبیل رانابوت Oldsmobile Runaboutبا تیراژ بالا 650 دلار آمریکا به فروش رسید. وسترن گیل مدل Western’s Gale Model A 500 دلار آمریکا بود. یک Brush Runabout 458 دلارآمریکا بود اما Black از 375 دلار شروع شد. و Success به 250 دلار آمریکا رسید.
از سال 1915 تا 1925، تحت هدایت Richard H. Scott اسکات، REO سودآور باقی ماند. در سال 1923، این شرکت یک وسیله نقلیه تفریحی اولیه به نام “موتور پولمن ماشین””Motor Pullman Car” را فروخت. این خودرو که توسط بتل کریک، Battle Creek سردبیر روزنامه جی. اچ. براون J. H. Brownطراحی شده بود، شامل قسمت های جدیدی مانند، جای خواب کشویی، یک محدوده پخت گاز داخلی و یک یخچال بود. با این حال، در طول سال 1925، اسکات، مانند بسیاری از رقبای خود، یک برنامه توسعه بلندپروازانه را آغاز کرد که برای رقابتی تر کردن شرکت با دیگر خودروسازان با ارائه خودروهایی در محدوده قیمتی متفاوت طراحی شده بوند. شکست این برنامه و تأثیرات رکود بزرگ باعث شد که اولدز در سال 1933 به بازنشستگی خود پایان دهد و دوباره کنترل REO را به دست گیرد، اما در سال 1934 استعفا داد. در طول سال 1936، REO ساخت اتومبیل را رها کرد تا بر ساخت کامیون ها تمرکز کند.
دو خودروی به یاد ماندنی REO عبارتند از Reo Flying Cloud که در سال 1927 معرفی شد و Reo Royale 8 که در سال 1931معرفی شد.
Flying Cloud اولین خودرویی بود که از سیستم ترمز انبساط داخلی هیدرولیک جدید لاکهید Lockheed استفاده کرد و طراحی آن توسط فابیو سگاردی Fabio Segardi ارائه شد. فاصله بین دو محور 115 اینچی (2900 میلی متر) بود. آخرین مدل REO در سال 1936 یک ابر پرنده Flying Cloud بود.
در آوریل 1927، REO برند خودروهای Wolverine را به عنوان یک مدل همراه برای Flying Cloud معرفی کرد. Wolverine تا سال 1928 با موتور کانتیننتال، Continental چرخ های توپخانه artillery wheels و الگوی متفاوتی از پرده های افقی رادیاتور از Flying Cloud ساخته شد.
8Reo Royale یک طراحی جدید بود که نمونه ای برای ساده سازی واقعی خودرو در بازار آمریکا را معرفی می کرد. مدل 8 سیلندر تا سال 1933 با تغییرات جزئی فروخته شد. این نام تا سال 1935 روی یک مدل 6 سیلندر ارزان‌تر به کار می‌رفت. بورلی رائه کیمز، Beverly Rae Kimes سردبیر کاتالوگ استاندارد اتومبیل‌های آمریکایی، Standard Catalog of American Cars آن را «افسانه‌ترین رئو» می‌داند. Royale یک موتور 125 اسب بخاری (93 کیلووات) مستقیم با میل لنگ 9 بلبرینگ، روغن کاری یکباره و کرکره های رادیاتور با کنترل ترموستاتیک برای خریداران فراهم کرده بود و هم چنین از فاصله بین دو محور کارخانه ای 131 اینچ (3300 میلی متر) (مدل 8-31) و 135 اینچ (3400 میلی متر) (مدل 8-35) استفاده کرده بود. یک نسخه سفارشی 1932 بر روی فاصله بین دو محور 152 اینچی (3900 میلی متر) سوار شد که مدل 8-52 بود. در سال 1931، 3 بدنه دیتریش coachbuiltبر روی فاصله بین دو محور 148 اینچی (3800 میلی‌متر) ساخته شد. از سال 1933، Royale همچنین یک آپشن گیربکس نیمه اتوماتیک را اضافه کرد. مدل 8-31 2145 دلار قیمت داشت. مدل 8-35 از 2745 دلار برای سدان تا 3000 دلار برای کوپه کانورتیبل convertible coupeقیمت داشت. قیمت خودروهای ساخته شده نزدیک به 6000 دلار بودند. یک ویکتوریا کانورتیبل convertible Victoria با قیمت 3195 دلار لیست شده بود اما تنها یکی از آن ساخته شده است. 8-35و8-52 کلاسیک کامل CCCA محسوب می شوند.
اگرچه سفارشات کامیون در طول جنگ جهانی دوم باعث شد تا این شرکت تا حدودی احیا شود، اما در دوران پس از جنگ ناپایدار باقی ماند و منجر به سازماندهی مجدد برای جلوگیری از ورشکستگی شد. در سال 1954، شرکت هنوز عملکرد ضعیفی داشت و عملیات تولید خودرو (دارایی اصلی شرکت) را به شرکت Bohn Aluminium and Brass در دیترویت فروخت. سه سال بعد، در سال 1957، عملیات تولید خودرو Reo به یکی از شرکت های تابعه شرکت وایت موتور White Motor Companyتبدیل شد. سپس وایت در سال 1967 REO را با Diamond T Trucks ادغام کرد و Diamond Reo Trucks را تشکیل داد. در سال 1354 این شرکت اعلام ورشکستگی کرد و اکثر دارایی های آن منحل شد. ولوو بعداً وایت را تصاحب کرد و بنابراین در حال حاضر مالک حقوق نام تجاری REO است.
در همین حال، پس از فروش عملیات تولید خودرو Reo به Bohn در سال 1954، مدیریت شروع به انحلال باقی مانده شرکت کرد. به دلایل مالیاتی، گروهی از سهامداران با موفقیت در یک مبارزه نیابتی در سپتامبر 1955 انحلال را به چالش کشیدند و REO را مجبور کردند تا یک شرکت کوچک خدمات هسته ای به نام مشاوران هسته ای،Nuclear Consultants, Inc را در یک تصاحب معکوس به دست آورد. شرکت هسته‌ای آمریکا، شرکت‌های دیگری راخرید تا به یک گروه تولیدی تبدیل شود تا علاوه بر خدمات هسته‌ای، در زمینه‌هایی از جمله مسکن پیش ساخته و تولید تیرچه فولادی گسترش یابد. اما از آنجایی که بسیاری از این کسب و کارها شکست خورده بودند، شرکت هم دوباره در سال 1966 ورشکست شد. پس از سازماندهی مجدد، تنها تجارت موفق تیرچه فولاد باقی ماند. این شرکت شروع به تولید فولاد بازیافتی کرد و در نهایت نام خود را به Nucor تغییر داد.
