وینچنزو لانچیا :مسابقه‌دهنده و مهندس

وینچنزو لانچیا :مسابقه‌دهنده و مهندس خودآموز

وینچنزو لانچیا Vincenzo Lanciaدر روستای کوچک فوبلو Fobello در 24 اوت 1881 در نزدیکی تورین Turinبه دنیا آمد. شجره نامه او از سال 1550 شروع می شود. از بین چهار فرزند خانواده او کوچکترین بچه بود. پدرش سازنده ی کنسرو سوپ بود که قبل از بازگشت به تورین از این راه کسب در آمد می کرد. وینچنزو علاقه ای به تحصیل نداشت و از گذراندن وقتش در کارگاه های مکانیکی به جای مدرسه رفتن لذت بیشتری می برد. از آنجایی که علاقه ای به تحصیل نداشت ، مدرسه پلی تکنیک Polytechnic School را رها کرد و در سال 1898 برای جیووانی باتیستا سیرانو در تورین Giovanni Battista Ceirano in Turin شروع به کار کرد. یک سال بعد، در سال 1899، سیرانو با تمام کارگرانش به غول خودروسازی آینده فیات تبدیل شدند.

در سن 18 سالگی، به یک مکانیک خودآموز مورد اعتماد تبدیل شد . او به عنوان تستر اتومبیل در فیات کار می کرد و تمام ماشین های جدید شرکت باید به تایید نهایی او می رسیدند اما وینچنزو به این شغل قانع نبود و اهداف بزرگتری داشت.

او یکی از چهار راننده ی تیم مسابقه فیات در کنار فلیس نازارو، الساندرو کاگنو و لوئیجی استورو Felice Nazzaro, Alessandro Cagno and Luigi Storero شد. در اوایل سال 1900 لانچیا اولین جام خود را به دست آورد و جام مسابقه پادوآ Padua Race Cupبه او اهدا شد.
پیروزی ها اغلب به دلیل نقص های مکانیکی خودروها مداوم اتفاق نمی افتادند. لانچیا تا سال 1910 به همراه دوستش کلودیو فوگولینClaudio Fogolin در تیم اتومبیلرانی فیات حضور داشت، (اگرچه او شرکت خودروسازی لانچیا را تأسیس کرده بود) و تجارت و تبلیغات به او سپرده شده بود. طراحی برند لانچیا کار او بود که شامل یک سر نیزه به همراه پرچمی بود و کتیبه ی لانچیا را روی آن اضافه کرده بود . این انتخاب اتفاقی نبود زیرا کلمه ی لانچیا در ایتالیایی به معنای نیزه دار است.

در سال 1908، کارخانه جدید اولین خودروهای Lancia Tipo 51 لانچیا تیپو 51 را تولید کرد. با توصیه برادرش، این مدل اولین حرف الفبای یونانی “آلفا” نام گرفت. لانچیا آلفا Lancia Alfخودروی معمولی زمان خود با موتور 4 سیلندر بود. با این حال، لانچیا مایل بود تا خودروهایی بهتر از خودروهای موجود طراحی کند.
با گسترش کار ، در سال 1911 شرکت به کارگاه های شرکتهای خودروسازی ورشکسته Brasier نقل مکان کرد. در اینجا بود که مدل های دیالفا Dialfa با موتور 6 سیلندر و تتا Theta ساخته شدند. خودروی تتا برای یک دهه از رقبای خود به خوبی پیشی گرفت اما مهمتر از همه، این اولین سری ماشین در اروپا با مجموعه کاملی از تجهیزات الکتریکی – استارت، ژنراتور، چراغ های الکتریکی بود.

بیشتر وسایل نقلیه آن زمان برای روشن شدن هنوز دارای دسته احتراق، چراغ نفتی و چرخ‌های چوبی بودند. اما موتور 4 سیلندر، 5 لیتری و 30 اسب بخاری تتا در آن زمان پرسرعت در نظر گرفته می شد و به خودرو اجازه می داد به سرعت 110 کیلومتر در ساعت برسد.
در آغاز جنگ جهانی اول، لانچیا مجبور شدکامیون های نظامی بسازد. طبق معمول بر اساس الفبای یونانی Jota, Dijota and Tetrajota نام‌گذاری شدند، که نه تنها سربازان و محموله‌ها را حمل می‌کردند، بلکه شاسی خودروهای زرهی ایتالیایی و انگلیسی را نیز فراهم می‌کردند.

لانچیا لامبدا Lancia Lambda که در سال 1922 در نمایشگاه خودروی پاریس Paris Motor Showبه نمایش درآمد، به یک شاهکار فناوری صنعت خودرو تبدیل شد که راه حل های مفیدی در زمینه ی طراحی در سطح جهانی ارائه کرد. با این حال برخی می گویند بهترین نتیجه لانچیا و مهندسانش موتور V4 است.

محفظه موتور لامبدا بلند بود، اگرچه موتور کوتاه بود. لانچیا از ابزارهای غیر مرسومی استفاده کرد تا به ورودی و خروجی های هوا اجازه دهد تا به داخل خود واحد ،جریان یابد، در حالی که فیلتر هوا و لوله های صدا خفه کن به پشت دستگاه پیچ شده بودند. با این کار، از فضای خالی بین موتور و قسمت جلویی بدنه استفاده می شد.

در واقع، لامبدا نقش بیشتری در توسعه ساختار خودرو نسبت به موتور آن داشت و به بدنه توجه بیشتری شده بود. همانطور که خود آقای لانچیا گفته بود که در آن زمان، او به دنبال چنین راه حل فنی غیرمرسوم بود و برای یافتن آن به سراغ کشتی سازان رفته بود.
ساختار بدنه شبیه یک فرورفتگی مستطیل شکل روباز با اضلاع بلند بود که دارای شکاف هایی روی در بود که بخش های اتومبیل به آن وصل شده بودند (نه مانند سایر اتومبیل ها به قاب) با وجود اینکه این خودروی ارزان قیمت نبود اما خریداران آن را به دلیل ویژگی های رانندگی عالی آن تحسین کرده اند و باعث شد که لانچیا درطول9 سال نزدیک به 13000 وسیله نقلیه لامبدا بفروشد.

در اوایل دهه 1930، لانچیا لامبدا را با مدل‌های جدیدی جایگزین کرد که نام آن‌ها از جاده‌های روم باستان گرفته شدند.( کلاسیک بزرگ Astura و Artena کوچکتر) وآگوستا Augusta که باز هم از بدنه حمل‌کننده و موتور کوچک 1.2 لیتری V4 دارا بود.

تمام مدل های لانچیا که ذکر شد دارای طراحی کلاسیک سه جعبه با خطوط بدنه مستقیم، رادیاتورهای صاف و بال های باز بودند. در سفارشات مخصوص، روی شاسی های ساخت لانچیا بدنه ای قابل تبدیل قرار داشت.

لانچیا که همیشه به دنبال نوآوری است، شروع به ترکیب طراحی بدنه جدید با راه حل های فنی اثبات شده در تولید و خدمات کرد. اینگونه بود که در سال 1936 آپریلیا Aprilia، یک مدل اسپرت کوچک چهار در به سبک فست بک ( نمونه ای از بدنه اتومبیل که سقف آن در قسمت عقب شیب دار می شود) شیک به بازار عرضه شد. مهندسان سعی کرده بودند که تمام محسنات را روی این مدل پیاده کنند.
خودرویی کوچک اما راحت که دارای پایه ی بلند بود و چرخ‌ها به گوشه‌های بدنه و فضای داخلی بین آن‌ها ختم می‌شد. علاوه بر این، سیستم تعلیق چهار چرخ مستقل بود.

نوآوری دیگر شاسی بدون هیچ نقطه روغن کاری خارجی بود. سیستم تعلیق جلو و اتصالات فرمان توسط یک سیستم روغن کاری موتور روغن کاری شده بود. بنابراین، لانچیا آپریلیا اولین خودروی سریالی در اروپا بود که نیازی به روغن کاری نداشت. حداکثر سرعت 130 کیلومتر در ساعت توسط موتور 1.4 لیتری آلومینیومی V4 بود.
وینچنزو لانچیا نمونه اولیه را خودش آزمایش کرد و چندین هزار کیلومتر در جاده های ایتالیا پشت فرمان نشست، انگار این آخرین ماشین او بود. این وسیله نقلیه شیک و سریع از نعمت تولید بالایی برخوردار بود در زمانی که خیلی از خودروهای دیگر در حال منسوخ شدن بودند. وینچنزو زنده ماند تا این خودرو را ببیند. در سال 1937 این مهندس و مسابقه‌دهنده خودآموز و با استعداد به کار خود پایان داد و از دنیا رفت.

Vanderbilt Cup Races – Driver Bio – Vincenzo Lancia

اتفاقات اولیه ی زندگی لانچیا طوری رقم خورد که او بتواند به سوی علایق خود ( اتومبیل سازی و مکانیکی) حرکت کند. خانواده او بخشی از املاک زمستانی خود را به ماتئو سیرانو Matteo Ceiranoاجاره دادند. او صاحب یک مغازه مکانیکی بود و در زمینه خودرو فعالیت می کرد. وینچنزو مجذوب کار سیرانو بود و پدرش را متقاعد کرد که به او اجازه دهد به عنوان دفتردار در مغازه سیرانو کار کند. با ورود به این مکان او به آرزوهای آن زمانش نزدیک می شد. او بسوی طراحی و صنعت مکانیک رفت. استعداد و توانایی های او سیرانو و مهندس ارشدش فاچیولی Faccioli را شگفت زده می کرد. نوجوان مهندسی که با خلاقیت و پشتکار و با حوصله بر روی پروژه های طراحی و مکانیکی کار می کرد و به سرعت پیشرفت می کرد. زمانی که شرکت سیرانو در سال 1899 توسط فیات خریداری شد، شهرت لانچیای 18 ساله آنقدر تثبیت شده بود که او به عنوان بازرس ارشد در کارخانه جدید فیات منصوب شود.

تقریباً بلافاصله او در یک مسابقه در پادوآ Paduaبه پیروزی رسید. بهترین لحظه لانچیا پشت فرمان، پیروزی درخشان او در جام فلوریو Florio Cup در سال 1904 بود. او به خط پایان مسابقه 230 مایلی با میانگین سرعت 71.88 مایل در ساعت هجوم آورد
بزرگترین افتخار لانچیا از فیات ممکن است زمانی باشد که او شرکت را ترک کرد و شرکت خود را در سال 1907 تأسیس کرد اما توسط کارفرمای سابقش به عنوان راننده در تیم مسابقه حفظ شد. با وجود اینکه شرکت جدید به نام لانچیا نامگذاری شد، اما او آن را با شریکی به نام کلودیو فوگولین، همکار دوران فیات خود، ایجاد کرد.
مانند تمام شرکت های خودروسازی، لانچیا با چالش های تولید تسلیحات جنگ جهانی اول مواجه بود. پس از آن موضوع ، شرکت درگیر یاتاقان های خود شد. با عرضه لامبدا در سال 1923، لانچیا در میان نخبگان طراحی خودرو مورد تحسین قرار گرفت زیرا او مفهوم سیستم تعلیق جلو مستقل را (چیزی که به طور گسترده به عنوان دقیق ترین فرمان موجود در همه جا شناخته می شد)، معرفی کرد. لانچیا تا زمان مرگ نابهنگام خود در سن 55 سالگی، (قربانی حمله قلبی در 15 فوریه 1937) ، هم چنان بدنبال پیشرفت و نوآوری خودرویی بود. پسرش جیانی Gianni تا سال 1955 شرکت را اداره کرد تا زمانی که پس از ورشکستگی، سود خود را به سرمایه گذار کارلو پسنتی Carlo Pesenti فروخت. فیات لانچیا را در سال 1969 خریداری کرد و این شرکت تا به امروز بخشی از آن گروه خودروسازی است.