«دکتر امیر سلمانی رحیمی» در گفتگو با خبرنگار «قطعات خودرو» به سوالات ما پاسخ داد.
به طور کلی فلسفه عید سعید فطر چیست؟
مؤمن بیش از هر چیز به لطف و عنایت خداوند امید و ایمان دارد. روزه‌دار می‌داند که خداوند در همه روزهای ماه مبارک رمضان به بندگان خویش عنایت داشته و گناهان آن‌ها را بخشیده و هم‌چنین به معنویات و درجات‌شان در بهشت، به‌ویژه در شب‌های پرفضیلت قدر افزوده است. اما داستان روز عید فطر فرق می‌کند. خداوند در این عید، به یاری گناهکاران آمده و فوج فوج آنان را از آتش دوزخ می‌رهاند و وارد بهشت می‌کند.
از همین‌رو، شادمانه به استقبال این عید بزرگ می‌رود، آن را گرامی و عزیز می‌شمرد و باور دارد که خداوند اعمال و روزه‌داری او را پذیرفته و گناهانش را بخشیده است.
چرا این روز را جشن می‌گیرند؟
عید فطر روز جشن بندگی است. بندگان خدا در این روز پس از یک ماه بستن چشم و دهان و خودداری دیگر اعضا از گناه، خود را پذیرفته‌شده درگاه خداوند می‌دانند و به شکرانه این توفیق، هم سجده شکر بر آستان او می‌سایند و هم با دادن زکات فطره، دیگران را در شادی خود شریک می‌کنند.
آیا ارتباطی میان فطر و فطرت وجود دارد؟
فطر، بازگشت به فطرت پاک و سلیمی است که همزمان با چشم گشودن آدمی بر این جهان، به او ارزانی شده است. فطر، شکافتن پوسته‌ها و تولدی دیگر است. فطر، پرکشیدن آفریدگان به آغوش فاطری است که سخت در انتظار بازگشت‌شان بود. در این یک ماه بندگان طعم بندگی خداوند را چشیده و از بردگی هوای نفس و رهزنان طریق رها می‌شوند.
به نظر شما چه اتفاقی باید برای فرد روزه‌دار افتاده باشد که مستحق جشن گرفتن باشد؟
او باید به این باور رسیده باشد که در این ماه همه کارهای او به اراده خود او بوده است. شیطان‌ها در بند بوده‌اند و او نمی‌تواند لب به شکوه گشوده و اظهار دارد که فریبم دادند و گمراهم کردند. اگر مؤمن، در حد توان خود به وظیفه‌اش که روزه‌داری بوده، عمل کرده و خود را در معرض وزش نسیم رحمت الهی در سحرهای این ماه عزیز قرار داده و بیشتراز گذشته با قرآن انس و الفت داشته، دل خوش دارد که آمرزیده شده و باید در ادامه این ماه، بی‌نگرانی ازگذشته، تنها در صراط مستقیم گام بردارد و این همه را لطف خدا بداند و شکرگذار باشد.
در مورد تحولاتی که ممکن است در ماه رمضان برای فرد روزه‌دار اتفاق بیفتد، بفرمایید.
گام نخست و مهم‌ترین کار، داشتن نیتی خالص است. مسلمانان در ماه رمضان، با روزه‌داری، عبادت بی‌ریا را تجربه می‌کند. فرد مومن عبادتی ویژه را تجربه می‌کند که به هیچ وجه مانع کارهای عادی او نیست. روزه‌داری چون نماز خواندن نیست که شخص ناگزیر از ترک کار و پرداختن به آن شود و این، راز توأمان کردن کار و عبادت و زندگی در عین بندگی است و درک این حقیقت تنها برای بندگان روزه دار ممکن و میسر است.
