در روزهای اخیر در میان خبر‌های حوزه صنعت خودرو در قطعات خودرو دو خبر ویژه خیلی به چشم می‌آید؛ اولی نبود تصمیمی برای تولید خودرو‌های برقی در داخل کشور و دیگری بحران کمبود قطعات خودرو به‌ویژه کمبود قطعات نیمه‌رسانا که خودروسازان بنام جهان را دچار بحران کرده است. درحالی‌که در جهان بحران کمبود قطعات خودرو به‌ویژه کمبود قطعات نیمه‌رسانا، صنعت جهانی خودرو و قطعه‌سازی را با چالش بزرگی روبه‌رو کرده است، خبری از اثر این کمبود قطعات به‌ویژه قطعات نیمه‌رسانای مورد نیاز برای خودرو‌های مدرن و در تراز استاندارد روز جهان در کشور ما نیست و اساسا تاثیر این بحران بر صنعت خودروی کشور دیده نمی‌شود.
این شرایط در حالی است که عموماً بحران‌های جهانی در حوزه‌های صنایع مهم مانند نفت و گاز، خودرو و فلزآلات و … اثر مشهودی بر بازار داخلی دارد اما این‌بار باعث شگفتی است که بحران شدید کمبود قطعات و نیمه‌رسانا‌ها در بازار صنعت خودروی جهانی و قطعه‌سازی جهان، هیچ‌گونه تأثیری یا بازتابی بر صنعت خودرو و قطعه‌سازی داخلی نداشته است.
شاید در نگاه نخست باعث خوشنودی ما باشد که لااقل از شر این بحران و چالش راحت هستیم اما با نگاهی دقیق‌تر به موضوع درمی‌یابیم که این امر اصلاً خوب نیست، یعنی این‌گونه نیست که بازار ما بازاری خودکفا و مستقل شده باشد و از بحران‌های جهانی برکنار مانده باشد، این نکته نشان از عقب‌افتادگی صنعت خودرو و صنایع وابسته به آن در ایران از جهان و بازار‌های جهانی و چرخه عرضه، تولید و تقاضا است و به ما می‌گوید خودروسازی در کشور به‌شدت وابسته به خودرو‌هایی با طراحی‌های فرسوده و کهنه و جامانده از پیشرفت و تکنولوژی و دانش و فناوری‌های روز است. وقتی صنعت خودرو شما نیازی به قطعات مدرنی مانند نیمه‌رسانا‌ها که در خودرو‌های برقی و هیبریدی و مدرن بسیار استفاده می‌شود، ندارد یعنی طراحی‌های خودرو شما همچنان بر اساس استانداردهای دهه‌های پیشین انجام می‌شود و این امر نشان می‌دهد هیچ‌گونه قصد و تصمیمی هم برای طراحی خودرو‌های مدرن مانند خودرو‌های برقی و خودران در صنعت خودروسازی داخلی وجود ندارد، نتیجه‌ای که در خبر دیگر دقیقاً اعلام می‌شود.
تا سال 2040 بیش از نود درصد خودرو‌های جهان به‌صورت خودرو‌های «خودران» و کاملاً برقی و سبز _کاملاً سازگار با محیط زیست- خواهند بود
درحالی‌که همه خودرو‌های اتحادیه اروپا تا سال 2030 برقی می‌شود و ایالات متحده نیز تا 2035 همین هدف را دارد و نیز تمام خودرو‌های چین تا سال 2040 برقی می‌گردد و در مجموع تا سال 2040 بیش‌از نود درصد خودرو‌های جهان به‌صورت خودرو‌های «خودران» و کاملاً برقی و سبز _کاملاً سازگار با محیط زیست- خواهند بود و بیشترین تاثیر را در کاهش کربن و محافظت از زمین خواهند داشت، هیچ برنامه و طرحی در صنعت خودروی ایران در این حوزه مشاهده نمی‌شود که حتی تاکید بر نبود چنین طرحی نیز اعلام می‌شود، یعنی نه‌تنها خبری از برقی شدن نیست که هیچ خبری هم از طراحی‌های مدرن و پیشرفته و متناسب با محیط‌زیست نیز وجود ندارد.
این خبر یعنی قرار نیست با زمان پیشرفت و تغییر کنیم و همچنان قرار است خودرو‌های جامانده از استانداردهای روز در خیابان‌ها و جاده‌های ما جولان دهند. هیچ خبری از تولید خودروی برقی و خودران نیست؛ خودرو‌هایی که می‌توانند تصادفات را کاهش دهند، آلودگی محیط زیست را از بین ببرند، جان انسان‌ها را حفظ کنند و از مجروح و معلول شدن آن‌ها جلوگیری کنند.
اگر برنامه و طرحی برای تولید خودرو‌های برقی و خودرو‌های خودران نداشته باشیم فردا در جهانی که با خودرو‌های پیشرفته به‌آسایش و آرامش –آمار پایین تصادف و مرگ و جراحت- دست یافته است، حسرت خواهیم خورد. کاش سیاست‌ها در صنعت خودرو نیز دگرگون شود و طرح‌ها و برنا‌مه‌ها به سمتی برود که ما نیز در جهان، از صنعت خودروسازی و قطعه‌سازی مجهز به تکنولوژی و دانش پیشرفته و مدرن برخوردار باشیم، وگرنه به قول دزد رند مثنوی: فردا بشنوی این بانگ را…
