مجلس شورای اسلامی حق دارد چنانچه یک نماینده از وزیری سوال داشته باشد وی را به مجلس فراخوانده تا نماینده سوال کننده پاسخ خود را دریافت کند. از دیگر حقوق(وظایف) مجلس استیضاح وزراء به درخواست 15 نماینده است که اگر نماینده استیضاح شونده نتواند نمایندگان را قانع کند؛ برکنار می شود.
اما این موضوع ساده نیست در هزار توی سیاسی ایران، همواره بین نمایندگان مجلس و قوه مجریه رابطه ای از جنس تهدید وجود داشته است. به خودی خود این امر نمی تواند بد شمرده شود بالاخره قرار است نمایندگان مجلس به نیابت از ملت بر کار دولت نظارت کنند اگر قصور یا تقصیر دیدند وارد عمل شوند، تذکر دهند و خواهان اصلاح امور و رفتارها شوند. این وارد عمل شدن می تواند تلقی به مچ یا یقه گیری شود، می تواند تلقی یا منجر به خود نمایی، مردم فریبی یا به نوعی نان قرض دادن شود.
این که کدامیک از صورت های درست یا نادرست در اذهان عمومی نقش می بندد به سوابق عملکردی اشخاص، جریان های سیاسی و موقعیت های زمانی و مکانی برمی گردد.
اعلام تمایل به استیضاح، شروع به جمع کردن امضاء، به حدنصاب رسیدن امضاها، ارائه طرح استیضاح به هیئت رئیسه، تعلل هیئت رئیسه در اعلام وصول طرح استیضاح، پس گرفتن شدن برخی امضاها از پای طرح استیضاح و… همگی کار تراشیدن برای معاون پارلمانی، باز شدن راه لابی گری، گفتمان بین قوه ای، پا درمیانی ها ، کدخدا منشی ها و تهیه خوراک برای رسانه هاست.
مردم به عنوان شنونده و کسانی که از متن و دلایل واقعی استیضاح بی خبری هستند موضوع را در حد یک کشمکش سیاسی و دعواهای بی مورد، شاید مخرب و حتی غیرخیرخواهانه می ببیند. مگر آن که با مردم سخن های واقعی گفته شود. دلایل مستند و کارشناسانه بیان شود. در این صورت لایه هایی در مردم که نسبت به موضوع ذینفع و صاحب نظر هستند وارد خواهند شد و خواستار اصلاح واقعی موضوع اختلاف می گردند.
امروز مردم نه با استیضاح خوشحال می شوند و نه از عدم استیضاح، خواست مردم واقع بینی، انصاف، مهربانی و تنش زادیی داخلی و خارجی است. مگر در جایی که باید حقوق مردم استیفا شود.
