بیشتر خودروسازان مدل‌هایی از خودروهایی با موتور ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ سی‌سی را به این نمایشگاه آوردند و با این کار «عصر خودرو برای همه» را اعلام کردند. در میان رونق «خودروی من»، وسایل‌نقلیه کوچک با موتور ۶۶۰ سی‌سی هم دوباره بین مشتریان اقبال یافت.
تویوتا با آگاهی از نیاز انبوه جامعۀ پس از جنگ ژاپن به خودرو در اواخر دهه ۱۹۵۰ و حرکت به سمت توصعه اقتصادی، سراغ تولید پابلیکا و سپس کرولا رفته بود. دولت ژاپن نیز روی «مفهوم خودروی ملی» تأکید داشت. مدیر تولید تویوتا کرولا، تاتسو هاسه‌گاوا بود که در جنگ جهانی دوم طراحی ادوات هوایی را نیز تجربه کرده بود. او برای طراحی کرولا «امتیاز مثبت۸۰» را بین ۱ تا ۱۰۰ در نظر گرفته بود. اولین برداشت از این مفهوم همین می‌شد که نیازی به تلاش برای امتیاز کامل نبود. هدف تویوتا کرولا امتیاز سطح‌بالا در همۀ کارآیی‌ها و در نتیجه برآیند عملکرد تا ۹۰ امتیاز بود. با همین دیدگاه، نتیجه این شد که چنین خودرویی برای استفاده طی سال‌ها مناسب باشد.
مدل‌های جدید خودروهای کوچک مانند هوندا اِن۳۶۰، دایهاتسو فلو، و سوزوکی فرونته، عملکرد قابل‌توجهی از خود نشان دادند. نیسان پرنس رویال به عنوان اولین لیموزین ساخت ژاپن که توسط امپراتور و همسرش استفاده می‌شد هم در این نمایشگاه رونمایی شد و چشم بازدیدکنندگان را به اندازه بدنه و موتور این خودرو خیره کرد.
