ماشین‌های پرقدرت شاسی‌بلند از کوه و تپه بالا می‌روند، فرقی نمی‌کند، زمین گلی یا هوا بارانی باشد، مهم عملکرد موفق این ماشین‌ها در همه شرایط است. یکی از کمپانی‌های تولیدکننده این خودروها، لندرور است. این کمپانی با بیش از ۷۰ سال قدمت، داستانی طولانی از شکست‌ها و موفقیت‌ها دارد. این داستان‌ها راهگشا و امیددهنده هستند. لندرور از کمپین‌های تبلیغاتی و چالش‌های هیجان‌انگیزی برای معرفی محصولاتش استفاده کرده است. روش‌ها و استراتژی‌های موفقیت و پیشرفت این شرکت بسیار جالب و خواندنی هستند.
بنیان‌گذار لندرور چه کسی بود؟
موریس ویلکز (Maurice Wilks) مؤسس و بنیان‌گذار شرکت خودروسازی لندرور (Land Rover) است. موریس در ۱۹ آگوست ۱۹۰۴ در انگلستان به دنیا آمد. او چهار برادر و یک خواهر داشت و خودش کوچک‌ترین عضو خانواده بود. موریس در سال ۱۹۲۲ زمانی که ۱۸ ساله شد، در شرکت خودروسازی هیلمن (Hillman) در انگلستان شروع به کارکرد. از همان دوران متوجه علاقه‌اش به خودروسازی شد. موریس در سال ۱۹۲۶ با شنیدن تعریف‌هایی از شرکت خودروسازی جنرال موتورز تصمیم گرفت به ایالت متحده برود و در این شرکت کار کند. اما او نتوانست مدت زیادی دوری از خانواده را تحمل کند بنابراین دو سال بعد به انگلستان و دوباره سرکارش در شرکت هیلمن بازگشت.
در سال ۱۹۲۹ برادر بزرگ‌تر موریس، اسپنر ویلکز (Spencer Wilks) در شرکت خودروسازی رور (Rover) استخدام شد. یک سال بعد، او از موریس خواست تا هیلمن را ترک کند و به‌عنوان مدیر ارشد در شرکت رور مشغول به کار شود. موریس در طی دو سال خدمتش در کمپانی رور شایستگی خودش را نشان داد، بنابراین در سال ۱۹۳۲ به عنوان مدیرعامل این شرکت منصوب شد.
زمانی که موریس در هیئت‌مدیره رور بود، تمام تلاشش را برای افزایش کیفیت خودروهای تولیدی می‌کرد. او در زمان جنگ جهانی سال ۱۹۴۳ تمام توانش را به کار گرفت تا برای هواپیماهای نیروی هوایی سلطنتی انگلستان موتورهای توربین گازی بسازد. در این موتورها، سوخت با اکسید‌کننده (معمولاً هوا) در محفظه احتراق می‌سوزد. موریس در سال ۱۹۴۳ به دلیل ایجاد مشکلاتی با فرمانده نیروی هوایی، پروژه ساخت موتور را به شرکت خودروسازی رولزرویس (Rolls-Royce) می‌دهد. پس‌ازاین رویداد، او به کار روی موتورهای توربین گازی ادامه داد و در سال ۱۹۴۹ از اولین موتور توربین گازی شرکت رور رونمایی کرد.
تولید خودرو لندرور (Land rover)
پس از اتمام جنگ جهانی، خانواده ویلکز برای انجام کارهای مزرعه‌شان از ماشین‌های ارتشی جیپ (Jeep) استفاده می‌کردند. در همان روزها موریس و اسپنسر به ملاقات خانواده‌شان در مزرعه رفتند و ناگهان فکری به ذهنشان رسید، آن‌ها تصمیم گرفتند برای کشاورزان یک ماشین مخصوص کار در مزرعه با موتور رور و بدنه جیپ بسازند و نام آن را لندرور بگذارند. تا تابستان ۱۹۴۷ این دو برادر نمونه اولیه ماشین خود را بر اساس شاسی جیپ ساختند و ۵۰ خودرو لندرور را به‌منظور ارزیابی وارد بازار کردند. ماشین تکمیل‌شده لندرور در 30 آوریل 1948 در نمایشگاه ماشین آمستردام به دنیا معرفی شد. پس از رونمایی از ماشین، شور و شوقی عجیب بین مردم نمایان و به‌سرعت فرم‌های خرید آن تمام شد. به دلیل قابلیت حرکت خارج از جاده اصلی و روی زمین‌های خاکی لندرور بسیار موردتوجه کشاورزان قرار گرفت. موریس انتظار فروش ۵۰۰۰ دستگاه لندرور را داشت اما در کمال ناباوری ۸۰۰۰ عدد از این ماشین در سال اول عرضه فروخته شد. در آن زمان این ماشین‌ها فقط در رنگ سبز روشن تولید می‌شد. تا پایان سال ۱۹۴۸ لندرور به بیش از ۷۰ کشور دنیا صادر و در اوایل سال ۱۹۴۹ این ماشین به ایالت متحده آمریکا نیز وارد شد. در سال‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۵۱ تغییراتی برای بهبود عملکرد در لندرور صورت گرفت. چراغ‌های جلو بزرگ‌تر و قوی‌تر و طلق‌هایشان محکم‌تر شدند، سیستم چرخ‌ها بهبود و همچنین حجم موتور آن نیز افزایش یافت. در مدل اولیه لندرور حجم موتور 1600cc بود اما در سال ۱۹۵۱ برای افزایش قدرت آن، با یک موتور 2000cc جایگزین شد. این ماشین به دلیل عملکرد خوبش، به‌سرعت ماشین محبوب نیروهای پلیس، پیمانکاران ساختمان، آتش‌نشان‌ها و گروه‌های دیگر شد.
معرفی سری یک
بین سال‌های ۱۹۵۴ و ۱۹۵۵ این خودرو به دلیل فضای داخلی کم در محل نشیمن عقب و فضای بار موردانتقاد عده‌ای از افراد قرار گرفت. به همین دلیل لندرور محور اصلی این ماشین را 6 اینچ افزایش داد و سری جدید محور بلند (long wheelbase) را با محوری ۱۰۷ اینچی معرفی کرد. در همین سال ماشین‌های ۷ نفره نیز به بازار عرضه شدند. به این مدل‌ها سری یک می‌گفتند. در سال ۱۹۵۷ موتورهای دیزلی این شرکت با حجم 2000cc به بازار عرضه شد. این موتورها بدون جرقه الکتریکی، سوخت را شعله‌ور می‌کردند.
معرفی سری دوم
این شرکت تا سال ۱۹۵۸ شاهد یک دوره حدوداً ۱۰ ساله موفق بود. در این سال لندرور متوجه شد برای جذب مشتریان جدید باید تغییراتی در ماشینش به وجود بیاورد، بنابراین سری دوم لندرور را در نمایشگاه آمستردام با موتورهای بنزینی بزرگ‌تر معرفی کرد. این موتورهای بنزینی2250cc بر موتورهای دیزلی قدیمی مبتنی بودند. در سری دوم حرکت چرخ‌های عقب و عملکرد جعبه‌دنده (گیربکس) بهبود یافت. فروش سری دوم برای شرکت لندور عالی بود؛ در اولین سال عرضه ۲۸۰۰۰ و سال بعدی ۳۴۰۰۰ دستگاه از این خودرو فروخته شد.
در سال ۱۹۶۱ لندرور حجم موتور دیزلی ماشین‌های قدیمی خود را از 2200cc افزایش داد تا با موتور بنزینی مطابقت داشته باشد. در آن سال‌ها دولت انگلستان برای صاحبان ماشین‌ها مالیات‌های زیادی در نظر می‌گرفت. لندرور که همیشه از شرایط موجود استفاده هوشمندانه می‌کرد، یک سال بعد در ۱۹۶۱ اولین ماشین ۱۲ نفره خود را معرفی کرد، با این خودرو بزرگ، خانواده‌های پرجمعیت دیگر مجبور به پرداخت مالیات برای چندین ماشین نبودند، بنابراین توجه آن‌ها به این ماشین‌ها جلب شد.
در ماه آوریل سال ۱۹۶۶ تولیدات شرکت لندرور از مرز نیم میلیون محصول گذشت. این شرکت در سال ۱۹۶۷ با کمپانی تولیدکننده کامیون و ماشین‌های سنگین لیلاند (Leyland) ادغام شد. لیلاند درگذشته شرکت خودروسازی بزرگ ترایمپ (Triumph) را خریده بود، بنابراین بعد از ادغام، قدرت لندرور بیشتر از همیشه شد.
یک سال بعد در ۱۹۶۸ لندرور به شرکت موتور بریتانیا (BMC) می‌پیوندد. شرکت موتور بریتانیا در کمپانی‌های تولیدکننده ماشین آستین (Austin) و شرکت خودروسازی موریس (Morris Motors Limited) مقداری زیادی سهام داشت. ادغام این غول‌های خودروسازی در سال ۱۹۶۸ باعث شد لندرور در بازار ساخت خودرو بی‌رقیب شود.
معرفی خودرو محبوب، رینج رور (Range Rover)
از زمان معرفی اولین لندرور، این شرکت به تولید ماشینی راحت‌تر و شیک‌تر فکر می‌کرد. از اواسط دهه ۱۹۶۰ تعداد سفارش‌های نظامی لندرور کاهش و برای مسافران خارج از شهر افزایش‌یافته بود. در این زمان عوامل مختلف دست‌به‌دست هم دادند و اولین خودرو رینج رور (Range Rover) ساخته شد. ۲۵ دستگاه نمونه اولیه رینج رور با حداقل امکانات (حتی بدون صندلی عقب) در سال ۱۹۶۹ ساخته و وقتی ایرادات نسخه آزمایشی شناسایی شد، یک سال بعد در ۱۹۷۰ این شرکت ۲۰ دستگاه رینج رور برای معرفی به عموم ساخت. راه‌اندازی موفقیت‌آمیز و تقاضای عمومی فراتر از حد انتظارات بود. راحتی، قابلیت آف‌رود، یدک‌کشی و سرعت‌بالا (تقریباً 160 کیلومتر در ساعت) باعث شد این ماشین به‌سرعت جای خود را بین مردم باز کند. رینج رور یک وسیله نقلیه منحصربه‌فرد بود. علاوه بر توانایی‌های آف‌رود عالی، تنها وسیله نقلیه‌ای است که به‌عنوان یک اثر هنری در موزه لوور (Louvre) به نمایش گذاشته‌شده است.
در سال ۱۹۷۲ این کمپانی ۷۵۰ هزارمین لندرور خود را می‌سازد و در همین سال ماشین رینج رور جایزه دوار (Dewar) را دریافت می‌کند. این جایزه یکی از معتبرترین جوایز مهندسی در بریتانیا برای اتومبیل است.
معرفی لندرور سری سوم
ماشین‌های سری ۲ چندین سال به‌عنوان کامیون فروخته شدند ولی اواخر سال ۱۹۶۹ تولید آن‌ها متوقف شد. لندرور متوجه شده بود برای پیشرفت باید تغییر کند، بنابراین در سال ۱۹۷۱ سری ۳ خود را معرفی کرد. بدنه این خودرو تغییر خاصی نسبت به سری قبلی نداشت اما تعویض دنده در سری ۳ به دلیل ایجاد تغییراتی در گیربکس راحت‌تر شده بود.
در سال ۱۹۷۲ لندرور بر اساس مشخصات ارتش بریتانیا با یک موتور 3500cc طراحی شد. کابین این خودرو دقیقاً روی موتور آن قرار داشت، به همین دلیل به آن نام کنترل جلو را دادند. این خودرو قدرت بکسل بارهایی را تا وزن 1.8 تن داشت.
یکی از جالب‌ترین ویژگی‌های این اتومبیل که امکان حمل آن با هلیکوپتر را ممکن می‌کرد، قابلیت جداسازی بیشتر قسمت‌های این ماشین بود. با تفکیک قسمت‌های مختلف این خودرو، وزن آن کمتر و بنابراین انتقال هوایی آن در زمان جنگ راحت‌تر شد.
این خودرو در سال ۱۹۷۵ رسماً در ارتش بریتانیا و استرالیا استفاده شد. اگرچه این ماشین در این کشورها موفق عمل کرد اما توجه سایر کشورها را جذب نکرد، بنابراین در سال ۱۹۷۸ تولیدات آن کاملاً متوقف شد. لندرور موفق شد تا سال ۱۹۷۶ تعداد یک‌میلیون دستگاه از تولیداتش را بفروشد.
لندرور در مرز ورشکستگی
مدیریت ضعیف کمپانی لیلاند و دریافت وام‌های بانکی زیاد، سال ۱۹۷۵ این شرکت را به سمت ورشکستگی برد. دولت بریتانیا برای جلوگیری از نابودی این کمپانی، کنترل آن را به عهده گرفت و در سال ۱۹۷۹ مایکل ادواردز (Michael Edwardes) صنعت‌گر معروف، را به عنوان مدیریت لندرور و لیلاند منصوب کرد.
او شرکت محدود لندرور را به‌عنوان یک کمپانی مجزا ایجاد کرد، بنابراین برای اولین بار در طول تاریخ، لندرور تحت مدیریت مستقل است. مایکل قول داد تا سال ۱۹۸۰ تولیدات شرکت را دو برابر کند.
در سال ۱۹۷۹ این کمپانی نسخه جدیدی از لندرور با محور ۱۰۹ اینچی و موتور هشت سیلندر بنزینی را بهنام استیج (Stage) به بازار عرضه کرد. این ماشین علاوه بر قدرت بالا، در زمین‌های شیب‌دار عملکرد خوبی داشت.
تولید رینج رور چهار در و گیربکس اتوماتیک
مایکل تمام تلاشش را برای احیای دوباره شرکت به کار گرفت. او متوجه استقبال زیاد مردم از رینج رور شده بود، بنابراین برای جلب‌توجه دوباره آن‌ها در سال ۱۹۷۹ مدل چهاردر این ماشین را روانه بازار کرد، این اقدام مایکل دوباره اسم رینج رور را بر سر زبان‌ها انداخت و سودی زیاد برای شرکت آورد. این اقدام هوشمندانه مایکل باعث تولید ۱۰۰ هزار دستگاه رینج رور تا سال بعد شد. مایکل شوکی دیگر به طرفداران این ماشین داد و مدلی جدید از رینج رور با گیربکس اتوماتیک معرفی کرد.
معرفی گیربکس ۵ دنده‌ای
حدود سال ۱۹۸۳ کمپانی لندرور تصمیم گرفت روی تولید این ماشین به‌عنوان محصول اصلی‌شان تمرکز بیشتری کند، بنابراین مدل لندرور ۱۱۰ را معرفی کرد. این خودرو دارای ویژگی‌هایی مثل گیربکس ۵ دنده‌ای و ترمز‌های دیسکی جلو قوی بود. بعد از معرفی این گیربکس ۵ دنده‌ای، افراد زیادی از آن استقبال کردند بنابراین در همان سال کمپانی لندرور مدلی جدید از خودرو رینج رور سال پیش را با گیربکس ۵ دنده‌ای جدیدش وارد بازار کرد.
این کمپانی همیشه همین‌طور عمل می‌کرد. برای جلب و رضایت مشتری، عکس‌العمل آن‌ها را بررسی و بر اساس نتیجه‌های رفتاری مخاطبان، عملکرد و آپدیت‌های خودروهایش را برنامه‌ریزی و ماشین‌هایی بهتر از مدل قبلی برای مشتریان تولید می‌کرد. با افزودن گیربکس ۵ دنده‌ای تولیدات سالیانه رینج رور به ۱۲۰ هزار دستگاه رسید.
در سال ۱۹۸۵ این کمپانی برای بهبود عملکرد گیربکس اتوماتیک ماشین‌هایش، مدل جدید ۴ دنده‌ای آن را معرفی کرد. در طول این سال‌ها شرکت لندرور موفقیت‌های زیادی به دست آورده بود و تا آن زمان ماشین‌هایش را به بیش از ۱۲۰ کشور دنیا می‌فروخت.
تولید موتور توربو شارژ همه را حیرت‌زده کرد
حدود سال ۱۹۸۶ به‌طور ناگهانی، ماشین محبوب رینج رور با موتوری 2400cc توربو شارژ عرضه شد. این موتورهای جدید، وزنی سبک‌تر دارند و به بهینه‌سازی مصرف سوخت نیز کمک می‌کنند. کمپانی رینج‌رور معتقد بود نباید بین تولیدات خودروهای جدید فاصله انداخت، باید مدام نسخه‌های قبلی را آپدیت و روانه بازار کرد. این اقدام دو نتیجه مهم دارد: مشتری از محصولات کمپانی دور نمی‌شود و متوجه اهمیتی که شرکت برای آن‌ها قائل است نیز می‌شود. بر اساس همین طرز فکر خلاقانه، در همان سال موتور توربو شارژ به خودروهای لندرور موجود نیز افزوده شد.
در سال ۱۹۸۷ بالاخره خودرو رینج رور وارد بازار آمریکا شد. این خودرو در بازارهای خارجی نیز مانند داخلی فروش خوبی داشت. در سال 1988، چهلمین سالگرد تأسیس شرکت لندرور هم‌زمان با فروش ۱.۶ میلیون خودرو در سراسر جهان جشن گرفته شد.
در همین سال این شرکت‌به‌شرکت هوافضا بریتانیا (British Aerospace (BAe)) فروخته شد (تاکنون دولت آن را اداره می‌کرد). این شرکت بزرگ‌ترین کمپانی تولیدکننده تسلیحات و امنیت هوایی در اروپاست.
معرفی لندرور دیسکاوری
این کمپانی در نمایشگاه ماشین شهر فرانکفورت سال ۱۹۸۹از خودرو جدید خود لندرور دیسکاوری (Discovery) رونمایی کرد. این خودرو بانام اختصاری دیسکو (Disco) نیز شناخته می‌شود. سری اول دیسکاوری بر اساس بدنه رینج رور ولی بسیار لوکس‌تر و خانوادگی‌تر طراحی‌شده بود. این خودرو اولین نسل واقعی از ماشین‌های خانوادگی شرکت لندرور محسوب می‌شد. طراحی منحصربه‌فرد، دیسکاوری را هم برای جاده و آف‌رود و هم برای رانندگی‌های روزانه داخل شهر مناسب می‌کرد.
در اولین عرضه، این خودرو ۳ در داشت؛ دو در برای جلو و یکی صندوق‌عقب. اما یک سال بعد در ۱۹۹۰ مدل پنج‌در دیسکاوری نیز عرضه شد. خودرو دیسکاوری، این کمپانی را از بازارهای سنتی قدیمی (مثل ارتش) دور و به بخش تفریحی و خانوادگی وارد کرد. طراحی فضای داخلی جذاب بارنگ آبی تیره و موتور پرقدرت 3900cc توجه بسیار از مردم را به خود جلب کرد.
معرفی لندرور دیفندر
در سال ۱۹۹۰ هم‌زمان با بیستمین سالگرد رینج رور، خودرو لندرور دیفندر (Defender) معرفی شد. این کمپانی با ایجاد تغییراتی در لندرور ۱۱۰ (که سال ۱۹۸۳ با موتور توربو شارژ معرفی‌شده بود) نسلی جدید از ماشین‌های لندرور را بانام دیفندر به بازار عرضه کرد. نام این خودرو به معنی مدافع نشان‌دهنده استراتژی‌های کمپانی لندرور، یعنی دفاع از جان و مال افراد است.
معرفی ترمز چهار کاناله ABS برای اولین بار
هم‌زمان با معرفی دیفندر، این شرکت نسلی جدید از سیستم‌های ترمز چهارچرخ و چهار کاناله بهنام ای‌بی‌اس (ABS) را به بازار معرفی کرد. این فن‌آوری اولین سیستم بهینه‌شده ترمز برای عملکرد بهتر ماشین‌ها در آف‌رود و جاده و باعث تغییر در دنیای خودرو شد. در آن سال با معرفی دیفندر و ترمز ای‌بی‌اس ، فروش این شرکت با رشدی قابل‌توجه روبه‌رو و آمریکای شمالی بزرگ‌ترین بازار رینج رور در دنیا شد.
افتتاح مجموعه «تجربه لندرور»
از لندرور در سال ۱۹۹۰ به‌عنوان تولیدکننده پیشرو وسایل نقلیه آف‌رود در جهان یاد می‌شد. این شرکت در همان سال در شهر سولیهال (Solihull) انگلستان، مجموعه تجربه لندرور (Land Rover Experience) را افتتاح کرد.
کمپانی لندرور در این مجموعه خدمات زیادی به مردم ارائه می‌دهد. افراد می‌توانند رانندگی در آف‌رود با ماشین‌های لندرور را با پرداخت هزینه‌ای مناسب تجربه کنند. این شرکت پکیج‌های مختلفی بر اساس ساعت و مکان به افراد ارائه می‌دهد. در تمام طول سفر مربیان مجرب آف‌رود، شرکت‌کنندگان را همراهی و به آن‌ها نکات مهم در سفرهای خارج از جاده را گوشزد می‌کنند.
در این مجموعه، افراد علاوه بر کسب تجربه رانندگی با لندرور در آف‌رود، می‌توانند از خط تولید ماشین‌های این شرکت نیز بازدید کنند. راه‌اندازی چنین مجموعه بزرگی سود زیادی برای لندرور داشت. بعضی از مالکین لندرور‌ها، رانندگی در آف‌رود را بلد نبودند، گاهی نیز افراد می‌خواستند قبل از خرید ماشین، رانندگی با آن را تجربه کنند. بسیاری از مردم بدون داشتن دلیلی خاص و فقط برای سرگرمی و تفریح به آنجا می‌رفتند.
بعد از افتتاح این مجموعه جذاب، فروش و سود جانبی شرکت لندرور افزایش قابل توجهی یافت. گاهی فقط تولید یک محصول به‌تنهایی کافی نیست. باید مزیت‌های استفاده از آن را به‌صورت واقعی به مشتری نشان داد. کمپانی لندرور با درک این موضوع، به‌صورت واقعی مزیت و تجربه استفاده از ماشین‌هایش را به همه مردم نشان داد و آن‌ها را به خرید محصولاتش ترغیب کرد.
معرفی سیستم تعلیق بادی
در سال ۱۹۹۲ برای اولین بار در خودروهای شاسی بلند آف‌رود، سیستم تعلیق بادی (Air Suspension) معرفی و جایگزین سیستم‌های تعلیق فنری فولادی در ماشین‌های سنگین شد. در این سیستم‌ها لوله‌هایی متصل به مخزن ذخیره هوا، جریان هوا را در کل سیستم تعلیق هدایت می‌کنند.
ایجاد تجربه رانندگی راحت‌تر به دلیل کاهش صدا و لرزش در جاده باعث شد همه از این سیستم برای تولیدات جدید لندرور استقبال کنند. این سیستم بر اساس وزن خودرو (ماشین خالی یا با مسافر و بار) ارتفاع ماشین را تنظیم می‌کند.
معرفی کیسه هوا (اِیر بگ) برای راننده و سرنشین در دیسکاوری
زمانی کوتاه پس از عرضه سیستم‌های تعلیق بادی، در سال ۱۹۹۴ تکنولوژی کیسه هوا (Air Bag) برای راننده و سرنشینان در لندرور دیسکاوری معرفی شد. بعد از معرفی ایربگ، مشتریان که متوجه اهمیت جانشان برای این کمپانی شده بودند، از ماشین‌های دارای کیسه هوا لندرور استقبال زیادی کردند.
لندرور در تبلیغات خود مدام از مزایای کیسه هوا برای مخاطبانش می‌گفت: «این فن‌آوری حافظ زندگی شماست، بدون کیسه هوا برای جلوگیری از نیروهای وارده به بدن در اثر ضربه، امکان ایجاد مشکلات زیادی برای سلامت جسمی شما وجود دارد.» افزودن ایربگ به ماشین‌های لندرور، بازار خریدوفروش آن‌ها را در آمریکای جنوبی داغ کرد.
کمپانی آلمانی بی‌ام‌دبلیو (BMW) لندرور را خرید
در ۳۱ ژانویه سال ۱۹۹۴ بی‌ام‌دبلیو شرکت خودروسازی بزرگ آلمانی، کمپانی لندرور را خرید. مدت کوتاهی پس از مالکیت بی‌ام‌دبلیو، این شرکت مدلی جدید از رینج رور را با شاسی جدیدتر و بلندتر و با سیستم تعلیق بادی و ایربگ به بازار عرضه کرد.
تا سال ۱۹۹۴ مدل‌های کلاسیک رینج رور تولید می‌شدند اما باعرضه این سری جدید، فروش آن‌ها به‌شدت کاهش یافت. در سال ۱۹۹۵ تولید سالیانه رینج رور به ۱۰۰ هزار دستگاه در انگلستان رسید. دو سال بعد در ۱۹۹۶ کمپانی لندرور که متوجه کاهش علاقه مردم به مدل‌های کلاسیک رینج رور شده بود، تولید آن‌ها را متوقف کرد.
چند سالی بود که لندرور در حال رقابت با رقیبانش هوندا و تویوتا بود. هوندا باعرضه مدل سی‌آروی (CRV) و تویوتا با خودرو راوفور (RAV4) بازار رقابتی سختی برای لندرور ایجاد کردند. اما این شرکت هیچ‌گاه شکست نخورد. او برای پیشی گرفتن از رقبایش دوباره خودرویی قدرتمندتر از گذشته ساخت.
معرفی خودرو فری‌لندر (Freelander)
نمایشگاه خودرو فرانکفورت سال ۱۹۹۷شاهد عرضه مدل جدید فری‌لندر بود. این ماشین دارای موتور چهار سیلندر بنزینی یا دیزلی بود و در دو مدل (سه در و پنج در) به بازار عرضه شد.
این خودرو دارای سیستم نوآورانه‌ی اچ‌دی‌سی (HDC) بود، که برای اولین بار روی این ماشین به مردم معرفی شد. سیستم کنترل فرود بر تپه با همکاری سیستم ترمز چهارچرخ به‌طور خودکار سرعت‌پایین آمدن خودرو از تپه‌ها را کنترل می‌کند و راننده دیگر نیاز به ترمز گرفتن ندارد.
ویژگی دیگری از این خودرو که باعث درخشش آن بین رقیبانش شد، امکان باز شدن همه درها در هر شرایطی بود. گاهی درهای خودروهای آف‌رود بعد از تصادف، بی‌دلیل قفل می‌شوند و جان سرنشینان را به خطر می‌اندازند. اما شرکت لندرور با ساخت درهایی خاص به صاحبان این خودروها اطمینان داد که درها در هر شرایطی باز می‌شوند.
