EA48 سال ۱۹۵۵
این مطلب را با خودرویی آغاز می‌کنیم که قرار نبود جانشین بیتل باشد بلکه به‌عنوان مدلی در نظر گرفته شده بود که از لحاظ اندازه، پرفورمنس و قیمت، پایین‌تر از بیتل قرار گیرد. EA48 شباهت زیادی به مینی بریتانیایی داشت که چهار سال بعد معرفی شد. EA48 برخلاف بیتل، خودرویی محرک جلو و با ساختار یکپارچه بود و مثل خودروهای مدرن، در جلو به سیستم تعلیق مک‌فرسون مجهز شده بود. در سینهٔ این خودرو یک پیشرانهٔ ۷۰۰ سی‌سی هوا خنک دو سیلندر تخت قرار گرفته بود که ۱۸ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این موتور در اصل همان موتور چهار سیلندر ۱۲۰۰ سی‌سی بیتل بود که نصف شده بود. EA48 اولین پروتوتایپی بود که به‌طور کامل توسط خود فولکس‌واگن و بدون کمک پورشه ساخته شده بود. درنهایت اما پروژهٔ تولید این خودرو به دستور دولت آلمان لغو شد زیرا وزیر اقتصاد آلمان به فولکس‌واگن هشدار داده بود از ورود به بخش پایین‌تر از بیتل به دلیل وجود رقبایی چون سیتروئن ۲CV اجتناب کند.
EA97 سال ۱۹۶۰
EA97 سدان کوچکی بود که برخلاف پروتوتایپ‌های قبلی، با خطوط صاف و جعبه‌ای شکل، طراحی مدرن‌تری داشت. گفته می‌شود پروژهٔ تولید این خودرو در لحظات آخر لغو شد زیرا کارگران مشغول آماده‌سازی خط تولید آن بودند و ۲۰۰ نمونهٔ پیش‌تولید هم از آن ساخته شده بود. در سال ۱۹۶۱، مدل جدید تایپ ۳ به‌عنوان محصولی لوکس‌تر و بزرگ‌تر از بیتل به بازار عرضه شده بود و ظاهراً مقامات فولکس‌واگن، EA97 را خودرویی بسیار نزدیک به بیتل و تایپ ۳ می‌دانستند. EA97 از همان پیشرانهٔ ۱۲۰۰ سی‌سی چهار سیلندر تخت بیتل استفاده می‌کرد که ۳۰ اسب بخار قدرت داشت و در عقب نصب شده بود.
EA235 سال ۱۹۶۷
پروتوتایپ EA235 که در سال ۱۹۶۷ معرفی شد، انقلابی در فولکس‌واگن محسوب می‌شد زیرا سرانجام این شرکت از طرح سنتی موتورعقب خود دست کشیده و در این پروتوتایپ از پیشرانهٔ آب‌خنک نصب شده در جلو و سیستم انتقال قدرت محرک جلو استفاده کرد. EA235 به یک پیشرانهٔ ۱.۲ لیتری چهار سیلندر خطی آب‌خنک مجهز شده بود که ۴۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. هرچند این خودرو هم نهایتاً به تولید نرسید اما گام بزرگی به سمت تحول در رویهٔ فولکس‌واگن و نهایتاً رسیدن به گلف دیفرانسیل جلو در دههٔ ۷۰ بود.
EA266 سال ۱۹۶۹
EA266 را شاید بتوان جذاب‌ترین خودرویی دانست که برای جایگزینی با بیتل در نظر گرفته شده بود. این خودرو توسط فردیناند پیچ طراحی شد یعنی نوهٔ فردیناند پورشه که بیتل را طراحی کرده بود. هرچند EA266 در ظاهر مثل یک هاچ‌بک متعارف دههٔ ۷۰ به نظر می‌رسد اما پیشرانهٔ آن در وسط خودرو نصب شده بود! این یک پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری چهار سیلندر آب خنک بود که زیر صندلی‌های عقب قرار گرفته و ۱۰۰ اسب بخار قدرت داشت. از این خودرو ۵۰ دستگاه ساخته شد و به مدت سه سال مورد آزمایش قرار گرفت و تقریباً آمادهٔ تولید بود؛ اما رئیس جدید فولکس‌واگن که در سال ۱۹۷۱ به این شرکت آمد، معتقد بود که خودروهای موتور جلو، محرک جلوی فیات آیندهٔ خودروهای کوچک هستند. به همین دلیل، با وجود صرف هزینه‌های هنگفت برای توسعهٔ EA266، وی این پروژه را لغو کرد.
EA276 سال ۱۹۶۹
الهام‌بخش واقعی گلف، پروتوتایپ EA276 بود که در سال ۱۹۶۹ ساخته شد و هم‌زمان با EA266 مورد آزمایش قرار گرفت. این خودرو با انتقال قدرت محرک جلو و ظاهر جعبه‌ای شکل، کاملاً از بیتل فاصله گرفته بود اما زیر کاپوت آن همچنان همان پیشرانهٔ چهار سیلندر تخت هوا خنک بیتل قرار داشت. طراحی کلی EA276 شباهت زیادی به گلف داشت اما هرگز از ظرافت و جذابیت گلف برخوردار نبود. به همین دلیل، خوشبختانه پیش از آنکه این طرح برای جانشین بیتل نهایی شود، مسئولیت طراحی گلف به جورجتو جیوجیارو سپرده شد.
گلف سال ۱۹۷۴
سرانجام پس از ساخت همهٔ این پروتوتایپ‌ها و طرح‌های ناکام، در سال ۱۹۷۴ گلف به‌عنوان جایگزین رسمی بیتل معرفی شد و هنوز هم پس از هشت نسل، خودرویی بسیار محبوب و درجه‌یک است. البته فولکس‌واگن آن‌قدر به بیتل علاقه داشت که در سال ۱۹۹۷ نیو بیتل را بر اساس پلت‌فرم گلف تولید کرد و طی دو نسل تا سال ۲۰۱۹ آن‌را به بازار عرضه کرد.
