اصلاح اشتباهات گذشته، استفاده از همکاری اعضاء، مطالبه گری و همکاری با دولت
بی تردید اتحادیه یک سازمان است. بنابر تعریف سازمان مجموعه هدفمندی است که پیرو یک سامانه معین(سیستم) است، دارای مرزها و چارچوب‌های است که به آن تمایز می دهد. در همین تعریف، سه نکته مهم وجود دارد که مسئله امروز ماست.
هدفمندی:
اتحادیه امروز و در دوره‌های پیشین اغلب در تعیین و شناخت هدف دچار اشتباهات بزرگ شده‌است. تقلیل کارکرد اتحادیه به دفتری برای صدور پروانه کسب، چانه زنی در کاهش مالیات، رفع مشکلات فردی اعضای صنف، ابلاغ دستورات دولتی به اعضاء یا نهایتاً شرکت در چند جلسه نمی تواند اشتباه کوچک یا تاکتیکی شمرده شود. این رویه اشتباهی راهبردی بوده است که متاسفانه روسای قبلی اتحادیه خصوصاً سروران بزرگوار مرحوم محسنی (ریاست4 دوره ) و جناب بخشی زاده (ریاست 5 دوره) و اعضای هیئت مدیره‌های ایشان انجام داده‌اند. نباید این انتقاد را نادیده گرفتن خدمات و زحمات ایشان پنداشت اما تشخیص اشتباه و هدف‌گیری غلط را باید بیان کرد تا راه بیش از این گم نشود. تاکید بیشتر بر اشتباه تشخیصی در خصوص رسالت اتحادیه و ظرفیت قانون است. هم‌چنین فرصتی که 2بار برای اصلاح قانون نظام صنفی در طول دوره های گذشته پیش آمد و به درستی شناخته و بهره برداری نشد.
ساماندهی داخلی:
اتحادیه ای با بیش از 7000 عضو دارای پروانه کسب و نزدیک به 10 هزار واحد صنفی شناسایی شده و تعداد قابل توجهی مغازه و شرکتی که قانوناً باید زیر نظر اتحادیه باشند؛ اما شناسایی نشده‌اند. نیازمند سامانه اداری هوشمندسازی شده است. نباید اعضای اتحادیه برای انجام امور ساده و دم دستی مراجعات مکرر، معطلی و به زبان ساده از این اتاق به آن اتاق شوند. هیئت مدیره اتحادیه باید از کف بازار باخبر باشند آن‌قدر مورد اعتماد باشند که اعضای اتحادیه اخبار و اطلاعاتشان را در اختیار هیئت مدیره قرار دهند و هرگونه مشکل عمومی و جمعی اعضاء بدست اتحادیه حل شود. اتحادیه اگر قدرت ارتباط با نهادهای بالا دستی و پیش بینی نداشته باشد؛ چگونه می‌تواند خود را مدیر بازار لوازم یدکی بداند؟
آن هم اتحادیه ای که نقش محوری در اصناف کشور دارد. باید بپذیریم که اتحادیه به درستی سازمان‌دهی نشده و کارکنان اتحادیه در مسیر بهره‌وری، اثربخش و کارآمدی قرار ندارند.
تمایز:
واقعاً اتحادیه لوازم یدکی خودرو و ماشین آلات تهران تا چه اندازه ویژگی‌های قابل تمایز با سایر اتحادیه‌های تهران دارد؟
اگر این اتحادیه خصوصاً در مورد رسته‌های خاص مثل ماشین آلات راه سازی که به تنهایی بخش بزرگی از صنایع مختلف را پشتیبانی می‌کند یا اقلامی که فراتر از خودرو کار می کنند نظیر تسمه، بلبرینگ، لنت و دیزل، کمیسیون، شورا، کارگروه و امثال آن نداشته یا به شکل مفید و موثر سامان نیافته باشند؛ چطور می‌توانیم به حل مشکلات ایشان یا نقش آفرینی در کشور مبادرت کنیم؟ اگر مسئولین وزارت صمت یا نمایندگان مجلس یا هر دستگاه دیگری به اتحادیه مراجعه کنند؛ اتحادیه نمی‌تواند آمار، اطلاعات، تحلیل، راهکار یا برنامه‌ای برای کمک به اقتصاد کشور یا حتی اعضای صنف به صورت جامع ارائه کند.
چون زیر ساخت و ظرفیت سازی نشده است. این ضعف باید تیدیل به قدرت و ویژگی شود. خوشبختانه نمونه قابل قبولی نیز در فعالیت‌های کمیسیون اقتصادی اتحادیه دیده شد.
سخن کوتاه کنم، امروز برخی اعضای هیئت مدیره سخن از خدمات کمیسیون آموزش می زدند و این اتحادیه را جزء معدود اتحادیه های دارای کمیسیون آموزش مستقل از اتاق تهران می‌دانند. اما غیر از برگزاری جلسات اجباری برای گرفتن پروانه کسب چه فعالیت مستمر و حساب شده‌ای دیگری انجام داده‌اند؟ همین مسئله به نوعی دیگر در مورد کمیسیون حل اختلاف و شورای مشورتی غرب وجود دارد. این تنها 3 مثال بود والا عمق معضل بسی بیش از این است.
