ویلیام لیونز William Lyons در 4 سپتامبر 1901 به دنیا آمد. پدرش مغازه تعمیر و فروش لوازمات موسیقی داشت. ویلیام لیونز در مدرسه گرامر پولتون-له-فیلد Poulton-le-Fylde Grammar تحصیل کرد، جایی که به قول خودش در آنجا یک «دانشمند سطح متوسط» بود. او از سنین پایین به کارهای مکانیکی، به ویژه دوچرخه علاقه نشان داد، اما علاقه واقعی او به موتور سیکلت و موتورهای آنها بود. او برای موتور سواری خیلی جوان بود. اما برخی از برادرهای بزرگ همکلاسی هایش را که موتور سیکلت داشتند می شناخت. یکی از کسانی که او را می شناخت، آرنولد بریکل، Arnold Breakell بود که در سال 1914 به جنگ رفت و از جنگ برگشت. او موتور سیکلت Triumph 1911 خود را به لیون فروخت و از آنجایی که او برای سوار شدن خیلی جوان بود آنرا جدا سازی کرد و تغییراتی روی آن انجام داد و با قیمت بیشتری فروخت. او از همان ابتدا استعداد ذاتی مکانیکی را داشت اما معلم های او مانند آرنولد هاوس Arnold House به این استعداد اهمیت نمی‌دادند و نتوانستند او را تشویق کنند و یک روز مدیر مدرسه آقای فرانک پنینگتون Frank Pennington به لیون گفت: “او هرگز به جایی نمی‌رسد تا بتواند با موتورها کار کند. ”
پس از ترک مدرسه در ژوئیه 1917، لیون قرار بود در یک شرکت کشتی سازی شاگردی کند اما از آنجایی که به این شغل علاقه ای نداشت پدرش به کمکش آمد. او مدیر عامل کراسلی موتورز در گورتون، منچستر Crossley Motors in Gorton, Manchester را می‌شناخت و از او خواست تا پسرش در آنجا کار کند و نتیجه این بود که لیون جوان نزد آنها شاگردی کرد. بخشی از این کار او تحصیل در رشته مهندسی در کالج فنی منچستر در طول هفته بود. لیون می‌خواست با خودروهای کراسلی آشنا شود، اما تولید در آن زمان روی آمبولانس‌ها و کامیون‌های ارتش متمرکز بود. او که از این موضوع ناراضی بود، کراسلی را ترک کرد و به بلکپول Blackpool بازگشت و در آنجا با برادران جکسون Jackson Brothers کار کرد و سپس جک (جان ادگار John Edgar) مالالیو به او پیشنهاد داد تا در نمایندگی جدیدش براون و مالالیو Brown and Mallalieu کار فروش را انجام دهد. در اینجا او بیشتر از آنچه در کراسلی آموخته بود، در مورد اتومبیل‌ها یاد گرفت. اینکه چگونه ساخته شده اند و چگونه کار می کنند. او همچنین یاد گرفت که چگونه یک مدل را به یک مشتری بالقوه نشان دهد و بفروشد.جنگ جهانی اول به پایان رسیده بود و زندگی در بریتانیا کم کم به حالت عادی باز می گشت. او در اولین نمایشگاه موتور پس از جنگ در لندن در سال 1919 شرکت کرد و در غرفه براون و مالالیو به آنهاکمک کرد. ویلیام لیون فقط هجده سال داشت و اکنون به همان اندازه که در مورد موتور سیکلت تجربه داشت در مورد ماشین های موتوری هم تجربه کسب کرده بود. اما زمانی که مدیر کل جدید، چارلز هیز، Charles Hayes برای نظارت بر تجارت در حال گسترش منصوب شد، لیون متوجه شد که با وجود داشتن تجربه کافی اما بدلیل سن کمی که دارد مسولیتی به او داده نخواهد شد در نتیجه، خدمات لیون کنار گذاشته شد و در سال 1920 خود را بیکار یافت. او برای پر کردن وقتش به مغازه پدرش آمد و در مغازه موسیقی پدرش با تعمیر و کوک برخی از پیانوهایی که به کارگاه های آنها فرستاده می شد کمک کرد، اما مصمم بود که دوباره به دنیای خودرو بازگردد. او تا پایان عمرش به پیانو علاقه داشت و اگر مشکلی برای ساز خانوادگی پیش می‌آمد، آن را قطعه قطعه می‌کرد و دوباره آن را می‌ساخت.
در آن زمان موتور سیکلت تمام فکر او بود و چند سال بعد چندین موتور از هندی ها خریداری کرد و فروخت. او آنها را برای رقابت در تپه‌نوردی‌ها و رالی‌های محلی تنظیم می‌کرد که گاهی اوقات هم برنده می‌شد. با این حال، او هنوز شغل مناسبی نداشت و پدر و مادرش نگران آینده او بودند، تا اینکه دست سرنوشت بسوی او آمد.
او با والدینش در خیابان 24 کینگ ادوارد King Edward در نبش جاده هولمفیلد Holmfield زندگی می کرد. در آوریل 1921 توماس والمزلی Thomas Walmsley از بازرگان زغال سنگ بود و از تجارت باربری خود در استاکپورت Stockport بازنشسته شد و به همراه همسر و پسرش ویلیام به خیابان 23 کینگ ادوارد نقل مکان کرد. ویلیام والمزلی ، که ده سال از لیون بزرگتر بود و همچنین از علاقه مندان به موتور سیکلت بود، برای خود یک سایدکار( موتوری که کنارش جای یک سرنشین است) طراحی و ساخته بود. لیون مجذوب خودرو او شد. خودروی غیرمعمول والمزلی با استفاده از پانل‌های آلومینیومی صیقلی طراحی و ساخته شده بود که بدنه ای براق با دماغه ای نوک تیز داشت و صندلی آن ثابت و نسبتاً خسته کننده بود. والمزلی در سال 1920 ساخت این سایدکار را به پایان رساند و متوجه شد که مورد تحسین گسترده ای قرار گرفته است و همین امر منجر به درخواست هموطنان علاقه مند برای چنین وسیله ای شد. والمزلی تولید در مقیاس کوچک را با چند نفر از دوستانش در گاراژ خود در استاکپورت آغاز کرده بود . اواین خودروی آلومینیومی را با نام Swallow به قیمت 28 پوند فروخت و 4 پوند دیگر هم برای کاپوت، صفحه نمایش، لامپ و دیسک چرخ آلومینیومی دریافت کرد. والمزلی طرحش را ثبت و کارت پستال آن را با جزئیاتش چاپ کرد.
بدون هیچ تبلیغاتی، سایدکار او به راحتی به فروش می رسید و والمزلی به همین میزان راضی بود و انگیزه ی اضافه تری نداشت. از سوی دیگر، لیون متوجه شده بود که Swallow پتانسیل بالایی دارد و باید به درستی به بازار عرضه شود. او شراکت تجاری با والمزلی را پیشنهاد کرد، اما والمزلی تمایلی به این کار نداشت زیرا انگیزه ای که لیون داشت را نداشت. لیون تسلیم نشد و تلاشش را ادامه داد.
قرارداد مشارکت لیونز و والمزلی
در آگوست 1922، پدر ویلیام لیونز و توماس والمزلی با ضمانت وام 1000 پوندی (تقریباً 30000 پوند در سال 2018) در بانک ویلیامز دیکن در بلکپول، Williams Deacon’s Bank in Blackpool هر کدام 500 پوند برای تأمین مالی شرکت پرداخت کردند. آنها محل مناسبی را در خیابان بلومفیلد Bloomfield 5 پیدا کردند و قرارداد مشارکت در 21 نوامبر امضا شد، اگرچه به 11 سپتامبر 1922 باز می گردد. جالب توجه است که نام Swallow در هیچ یک از اسناد باقی مانده از این زمان ذکر نشده است . شروع معامله آنها با عنوان شرکت Swallow Sidecar بود.
روزهای اول کار
ویلیام لیونز و ویلیام والمزلی، با 12 نفر کارمند، در ابتدا تنها یک سایدکاردر هفته تولید میکردند، اما به سرعت به 10 عدد در هفته افزایش یافت. لیون در تولید واقعی شرکت نداشت، او به کاغذبازی، تبلیغات و مدیریت پرداخت، در حالی که والمزلی بر جنبه تولید نظارت داشت، زیرا او بود که نسخه اصلی را طراحی و ساخته بود. این تقسیم‌بندی مناسبی بود که به خوبی هم اجرا می شد و نتیجه آن سفارش‌های بیشتر محلی برای Swallow، بود. لیون می‌خواست Swallow را به بازار گسترده‌تری لندن معرفی کند. متأسفانه، رزرو غرفه برای نمایشگاه موتور سیکلت لندن که نوامبر آن سال بود باید در آوریل انجام می‌شد، و وقتی لیون درخواست غرفه کرد به او گفته شد که تاریخ رزرو گذشته و فضایی وجود ندارد اما او ناامید نشد و در نهایت غرفه ای را برای نمایش سایدکار گرفت. سایدکار Swallow در نمایشگاه لندن به مخاطبین عرضه شد و سفارشاتی هم گرفتند اما نه به میزانی که لیون انتظار داشت. خطوط مدرن Swallow برای عموم جذاب بود و برای سال بعد مدل های بیشتری به خط تولید اضافه شد و کارکنان بیشتری برای تولید به کار گرفته شدند. برخی از این کارگران اولیه در Swallow تا زمانی که بازنشسته شدند، در شرکت باقی ماندند. اگرچه ویلیام لیون به شدت مشغول بود و تمام ساعت‌ها کار می‌کرد، اما در 15 سپتامبر 1924 با گرتا براون Greta Brown ازدواج کرد.
ماشین های ساخت Swallow
سایدکار Swallow فروش خوبی داشت اما شکافی در بازار وجود داشت که لیون آن را شناسایی کرده بود. مدل‌های پایه آستین و موریس Austin and Morris با قیمتی در حدود 150 پوند دقیقاً همین‌طور، ابتدایی و غیرقابل توصیف بودند. او یک مدل کمی گران‌قیمت را هدف قرار داده بود تا برای مخاطبین تولید کند. تقریباً در همان زمان، پدر ویلیام والمزلی اموال خود را فروخته بود و به دنبال جایی مناسب برای سرمایه گذاری بخشی از آن بود. او ملکی را در خیابان کوکر Cocker بلکپول خرید و آن را به شرکت Swallow اجاره داد. آنها به فضای بیشتری برای تطبیق تجارت در حال گسترش نیاز داشتند و Swallow در سال 1926 از محدوده جاده بلومفیلد نقل مکان کرد. فضای کار اضافی، لیون را تشویق کرد تا به تولیدات گسترده تری بپردازد.
ویلیام لیونز به نام آقای جگوار هم شناخته می شود. او بنیانگذار جگوار می باشد. ویلیام والمزلی هم در این مسیر همراهش بود . او طراح موتورسیکلت سایدکار Swallow بود. جگوار زیر نظر ویلیام لیونز شکوفا شد و به یکی از غول های واقعی صنعت خودرو سازی بریتانیا تبدیل شد. او در خانه ای بسیار ساده به دنیا آمد. او به گونه ای تربیت شد که معنای سخت کوشی و احترام را درک کند. اگر چه پدرش فروشگاه آلات موسیقی داشت اما قرار بود که در مسیر متفاوتی پیشرفت کند و کار با موتور و خودرو را انتخاب کرد. او به دلیل عملکرد صادراتی و خدماتش به صنعت بریتانیا نشان شوالیه را دریافت کرد. او در دورانی که مدیر عامل جگوار بود نقش مهمی را ایف می کرد. مدل های زیادی شخصا توسط خود او طراحی می شد. صنعتگرانی که برای او کار می کردند به دستورالعمل های غیر معمولش عادت داشتند. او به راحتی و سادگی مدل ها را تغییر می داد. برخی می گویند که یکی از مهمترین استعدادهای او این بود که کارگران وفادار و با استعداد را انتخاب می کرد. در سال 1972 در سن 71 سالگی او بطور کامل باز نشسته شد. پس از ادغام جگوار و شرکت موتور بریتانیا دوران سختی بود. مبارزه برای حفظ استقلال و هویت مجزای جگوار و همچنین حفظ تیم مهندسی یک چالش همیشگی بود. او پس از بازنشستگی گلف بازی می کرد. به سفر می رفت و در املاکش گاو و گوسفند پرورش می داد. خانواده اش خیلی برایش مهم بودند. او سه فرزندداشت که پاتریشیا ، جان و مری نام داشتند. متاسفانه جان در مسیر شرکت در سال 1955 در یک تصادف رانندگی جان باخت. در زمانهای پایانی عمرش سلامتی کمی داشت و به سرعت رو به افول می رفت. او در سال 1985 در کنار خانواده اش از دنیا رفت.هر چند که در سالهای پایانی بازنشستگی، مشاور جگوار بود اما آنقدر دوام نیاورد تا بتوانند پیشرفت بیشتر جگوار را ببیند. جگوار خودرویی است که تاریخچه ای غنی و جالب دارد.
جگوار نام تجاری خودروهای لوکس جگوار لندرور است. خودروساز بریتانیایی چند ملیتی با دفتر مرکزی آن در Whitley, Coventry, England ویتلی، کاونتری ، انگلستان می باشد. Jaguar Cars شرکتی بود که مسئولیت تولید خودروهای جگوار را بر عهده داشت تا اینکه عملیات آن به طور کامل با لندرور ادغام شد.جگوار لندرور در 1 ژانویه 2013 تشکیل شد.
تجارت جگوار با نام شرکت Swallow Sidecar در سال 1922 شروع شد و در اصل قبل از توسعه بدنه برای اتومبیل های سواری، موتور سیکلت های سایدکار می ساخت . تحت مالکیت SS Cars ، این تجارت به خودروهای کامل ساخته شده با شرکت استاندارد موتور ترقی یافت که بسیاری از آنها جگوار را به عنوان نام مدل دارند . نام این شرکت از SS Cars به Jaguar Cars در سال 1945 تغییر یافت . در سال 1966 با British Motor Corporation ادغام شد، شرکت بزرگ حاصله اکنون به British Motor Holdings (BMH) تغییر نام داده که در سال 1968 با لیلاند موتور Leyland Motor Corporation ادغام شد و بریتیش لیلاند British Leyland شد. جگوار از British Leyland جدا شد و در سال 1984 در بورس اوراق بهادار لندن فهرست شد تا اینکه در سال 1990 توسط فورد خریداری شد. جدیدترین تحویل خودروی نخست وزیری XJ (X351) در ماه مه 2010 بود. این شرکت همچنین یک ضمانت نامه سلطنتی از ملکه الیزابت دوم Queen Elizabeth II و یکی از شاهزاده چارلز Prince Charles دارد .
فورد مالک خودروهای جگوار بود، همچنین لندروور را در سال 2000 خریداری کرد، تا اینکه در سال 2008 هر دو را به تاتا موتورز فروخت . تاتا جگوار لندرور را به عنوان یک هلدینگ تابعه ایجاد کرد. در سطح شرکت عامل، جگوار کارز در سال 2013 با لندرور ادغام شد تا جگوار لندرور به عنوان شرکت طراحی، تولید، فروش و مالک برند برای خودروهای جگوار و لندرور تشکیل شود.
از زمان مالکیت فورد، جگوار و لندرور از امکانات طراحی مشترک در مراکز مهندسی در ویتلی در کاونتری و گایدون در وارویک‌شر Gaydon in Warwickshire استفاده کرده‌اند و خودروهای جگوار در کارخانه‌های Castle Bromwich و Solihull مونتاژ شده‌اند . در 15 فوریه 2021، جگوار لندرور اعلام کرد که تمام خودروهای ساخته شده با برند جگوار تا سال 2025 کاملاً الکتریکی خواهند بود.
