یکی از جذابیت های روزنامه های کیهان و اطلاعات پس از انقلاب انتشار فرم تقاضای پیکان و برخی اقلام دیگر بود. بعضی کالاها هم به روزنامه نمی رسیدند و ازطرق دیگر مثلا حواله از مسجد محل توزیع می شدند. بعد هم دفترچه و شناسنامه و کوپن آمد. بگذریم.
سوال این است چرا امروز که 42 سال از انقلاب می گذرد هم‌چنان کالایی مثل خودرو باید قرعه کشی شود؟ اگر صف متقاضیان خرید خودرو به قیمت مصوب قرار بود فیزیکی باشد؛ بنظرتان انتهای صف چهار میلیون نفری از جاده مخصوص تا هرات نمی رسید!
مردم که بالاخره پراید 140 تومانی را هم دیدند. چرا این پول نباید در جیب خودرو ساز برود؟ که اگر از اول قیمت خودرو را به بازار می سپردیم شاید الان خودروسازان نمی گفتند اگر ازما حمایت نشود کارگران بیکارمان سرتان هوار می شوند و قطعه سازان ایضاً
ما ازاول انقلاب تحریم داشتیم ولی لوکس ترین خودروها به انحاء مختلف وارد می‌شوند و شکاف طبقاتی را به رخ جامعه اسلامی ما می کشند.
چرا شورای رقابت برای خودروهای وارداتی تعیین قیمت نمی کند؟ آنجا که بازار انحصاری تری هست. ارزش هم از کیسه ملت می رود.
سیاستگذاری در بخش خودرو ازآغازغلط بوده است. این اشتباه هر روز صورتی به خود گرفته است. یک‌بار با در فروش سهام آن‌ها، بار دیگر در چسبیدن به شرکای خارجی و نحوه همکاری با آن‌ها و یک‌بار با بزرگ کردن خودروسازان و ورود آن‌ها به بخشی‌های غیر خودرویی مثل بانکداری
راه حل‌های ساده را چرا در پیش نمی گیریم؟ شاید دلیلش را بتوانیم در دنیای سیاست و گردش مدیران در شرکت های بزرگ صنعتی و بکار گرفته شدن بستگان برخی مسئولین پیدا کنیم.
از عقلای قوم انتظار می رود یک بار برای همیشه لااقل مسئله خودروسازی را که این روزها حیثیتی شده است و بار روانی قیمت آن بر جامعه فشار وارد می کند را حل کنند.
بجای دستکاری قیمت، واردات ممنوع مطلق و فروش شانسی خودرو اجازه دهند خودروسازان و بازار خودرو با مکانیزم عرضه و تقاضا و احترام به حقوق مصرف کننده راه خود را پیدا کند.
