به گزارش قطعات خودرو به نقل از دنیای اقتصاد، هنوز هم معلوم نیست سرانجام کدام فناوری در آینده، فناوری غالب خواهد بود و خودروهای آینده از کجا نیرو خواهند گرفت. با این حال رنو پیش‌بینی کرده که مدل‌های هیبریدی و هیدروژنی ـ برقی، به بقای خود ادامه خواهند داد. برخلاف هیبریدهای سنتی، که از سوخت‌های فسیلی برای قوای محرکه استفاده می‌کنند، هیبریدهای هیدروژنی ـ برقی، سوخت اصلی‌شان هیدروژن است. بنابراین یا خودرو در حال سوزاندن هیدروژن و تولید آب است یا آنکه از انرژی ذخیره‌شده در باتری استفاده می‌کند. در مورد رنو، موتور هیدروژنی آن در سینیک ویژن Scenic Vision به کار رفته و در کنار آن موتور برقی، باتری، پیل سوختی و باک هیدروژن وجود دارد. این باک حدود ۵/ ۲ کیلوگرم وزن دارد و پر کردن باک هیدروژن ۵ دقیقه طول می‌کشد. بخش باتری این خودرو قابل بازیافت طراحی شده است. اضافه شدن پیل‌های سوختی هیدروژنی به مسافت قابل پیمایش به ازای هر بار شارژ می‌افزاید. در مورد این هیبرید جدید رنو، پیمایش به ازای هر بار شارژ به انضمام یک باک هیدروژن ۸۰۰ کیلومتر است.
جیلز ویدال مدیر طراحی رنو می‌گوید این خودروی مفهومی [که در مرحله طراحی است و به تولید انبوه نرسیده] در مدل ۱۰۰درصد برقی برای سال ۲۰۲۴ آماده تولید می‌شود اما هیبرید هیدروژنی ـ برقی جزو برنامه‌های بلندمدت رنو است و تا سال ۲۰۳۰ آماده تولید انبوه خواهد شد. برخی از خودروسازان به طور کلی آینده خودروها را هیدروژنی تصور می‌کنند و جایگزین بعدی خودروهای برقی می‌دانند. برای خودروهای تجاری هم باتری‌ها پیمایش کافی ایجاد نمی‌کنند و به همین دلیل هیدروژنی‌ها همیشه گزینه روی میز هستند. سالیان سال است که سوخت هیدروژن به دلیل آنکه آلایندگی ندارد و در اثر سوختن هیدروژن فقط آب تولید می‌شود، همواره یکی از موضوعات مطرح در حمل‌ونقل عمومی حتی در هواپیما، اتوبوس و قطار بوده است. تا پایان دهه ۲۰۲۰ تعداد جایگاه‌های سوخت هیدروژن در سرتاسر دنیا رو به افزایش بوده است. در ایالات متحده تا سال ۲۰۲۱ فقط ۴۸ ایستگاه یا جایگاه خرده‌فروش هیدروژن مشغول فعالیت بوده‌اند. در سال ۲۰۲۲ حدود ۶۰ جایگاه جدید در دست احداث است.
در بریتانیا انتظار می‌رود تا سال ۲۰۳۰ بیش از ۲۰۰۰ جایگاه سوخت هیدروژنی احداث شود. رقابت بین هیدروژن و باتری‌های خودرو سابقه طولانی دارد. بزرگان خودروسازی هم بسته به دانش و فناوری‌های خود جانبداری می‌کنند. برای مثال شرکت‌های بزرگی همچون ب‌ام‌و، تویوتا و همچنین هیوندایی طرفدار گسترش خودروهای هیدروژنی هستند. به عنوان مثال ب‌ام‌و در یک بیانیه خبری گفته است: «ب‌ام‌و متقاعد شده است که در آینده هیدروژن سهم مهمی در حمل‌ونقل نوین پایدار در کنار خودروهای برقی خواهد داشت. مخصوصا زمانی که زیرساخت‌های آن ایجاد شود و قیمت سوخت هیدروژن برای مصرف‌کنندگان منطقی و قابل‌قبول باشد. در آن صورت پیل‌های سوختی خودرو فناوری‌هایی با آلایندگی صفر خواهند بود که می‌توانند انعطاف‌پذیری لازم را از خود نشان دهند و نظر مشتری را به خود جلب کنند.» بزرگ‌ترین مانع گسترش سوخت‌های هیدروژنی و پاک بدون آلاینده‌های کربنی در مقایسه با سوخت‌های سنتی و فسیلی، هزینه بالای تولید آن است. برای آنکه خودروهای هیدروژنی به جریان عادی زندگی تبدیل شوند، لازم است هزینه‌های تولید آن از ۸۴۰ دلار به ازای هر کیلووات به
۴۲۰ دلار برسد. ایجاد کارخانه‌های بزرگ در مقیاس اقتصادی در گوشه و کنار دنیا می‌تواند به کاهش قیمت سوخت هیدروژن کمک کند، درست همان‌طور که افزایش استفاده از انرژی باد و خورشید در چند دهه گذشته به مقیاس اقتصادی نزدیک شده است. خودروسازان هم به خاطر بالا بردن پیمایش به ازای هر بار سوخت‌گیری یا شارژ باتری، طرفدار سوخت‌های هیدروژنی هستند. خودروسازانی مثل ب‌ام‌و و آئودی اعتقاد دارند که خودروهای هیدروژنی هنوز در مرحله جنینی به سر می‌برند و با پایین آمدن هزینه‌های تولید، استفاده از هیدروژن با سرعت زیادی گسترش خواهد یافت. نکته دیگر اینکه خودروسازان برقی مثل تسلا، ریویان و کادیلاک در ماه‌های اخیر قیمت خودروهای خود را بالا برده‌اند و دلیل آن هزینه‌های سنگین تامین باتری است. برخی از خودروسازان بزرگ همچون گروه خودروسازی فولکس واگن هنوز تمرکز خود را روی خودروهای برقی قرار داده و به هیدروژنی روی نیاورده‌اند و حتی بخشی از تلاش و تحقیقات خود را هم به آن اختصاص نداده‌اند. آنها مانع اصلی گسترش هیدروژنی را محدودیت تولید و توزیع هیدروژن پاک عنوان می‌کنند.
