با توجه به روند افزایش تولید روزانه خودرو در شرکت های ایران خودرو و سایپا تامین کنندگان قطعات نیز حجم تولیدات خود را افزایش داده اند.
به گزارش «قطعات خودرو» در حال حاضر به غیر قطعات خاص با تکنولوژی پیشرفته در مورد سایر قطعات تامین کنندگان مورد قبولی وجود دارند که برسر تحویل قطعه به خودروسازان رقابت می‌کنند. اغلب این سازندگان به امید افزایش تولید خودرو کار خود را توسعه کمی و کیفی داده اند تا بتوانند از خودروسازان سفارش بگیرند.
گفتنی است در حال حاضر گمانه زنی ها حاکی از وجود بیش 5000 قطعه ساز با نزدیک به 800 هزار نفر کارگرساده، کارگر ماهر(تکنسین)، استادکار، مهندس و کارمندان ستادی است.
1200 قطعه ساز عضو انجمن سازندگان قطعات و مجموعه های خودرویی هستند و بقیه شامل:
1- کارگاه های مکمل مانند سازندگان قالب، تراشکاران، آبکاری ها و…
2- کارگاه‌های کوچک و متوسط که به دلایل مختلف در آمار قرار نگرفته اند. بسیاری از آن‌ها برای بازار لوازم یدکی کار می کنند.
ظرفیت ایجاد شده در بخش قطعه سازی کشور بیشتر حاصل نبود سیاستگذاری بلند مدت و آمار واقعی نیاز در هرسال است که موجب ورود افراد و سرمایه‌ها شده است اما بعضاً برای جلوگیری از ضرر و زیان به تولید اقلام بی نام یا نام های مجعول یا تقلبی روی آورده‌اند. بطوریکه کالا قابل رهگیری نبوده و برای کارخانه‌های خوش‌نام داخلی یا خارجی رقیب شده‌اند. رقابتی که اعتماد به آن نام معتبر را کاهش می‌دهد. در بعضی موارد دیگر نیز به جای تولید صرفاً مونتاژ یا فقط بسته بندی صورت می‌گیرد. البته متاسفانه این مورد به دلایل مختلفی از سوی بعضی کارخانه‌های تولیدی بزرگ و بسیار پرآوازه نیز صورت می گیرد.
همکاری انجمن‌ها با اتحادیه‌ها
به نظر می‌رسد انجمن های قطعه سازی و اتحادیه های خودرویی می توانند دیتابیس مشترکی ایجاد کنند و این بازار آشفته را سامانی بخشند. بعید به نظر می‌رسد دولت و خودروسازان در این کار پیش قدم شوند اما پس از شروع ذینفعان اصلی آن‌ها نیز همراهی خواهند کرد. چه بسا بتوانیم از تجربه‌ها و دانش‌های پراکنده و سرمایه های خرد و کلان یک صنف و صنعت قدرتمند بیافرینیم.
مانع اصلی در این همگرایی مشکل ذهنی است و البته بی اعتمادی یا ناشناخته بودن افراد برای یکدیگر که موجب احتیاط در تشریک مساعی و بیان واقعی توانایی‌ها و امکانات می گردد.
مسئله دیگر تفاوت سایز است کارگاه های کوچک نگران از دست رفتن استقلال، منافع و هویتشان در همکاری با تولیدکنندگان بزرگ است. تولیدکنندگان بزرگ نیز انگیزه کافی برای همکاری با خرده پاها ندارند در حالی که اگر سیستم درستی طراحی شود همه به قدر کافی متنفع خواهند شد و رشد و توسعه نیز بوجود می‌آید. روشی که در کشورهای زیادی پاسخ داده است.
