به گزارش سایپانیوز، افزودن 30 گرم جلبک یا خزه دریایی به غذای گاوها تأثیر به سزایی در تغییرات آب و هوایی و گرمایش زمین دارد. متان گازی است که هر چند عمر کوتاهی دارد اما یکی از مؤثرترین گازها در اثر گلخانه ای و تغییرات آب و هوایی است و بعد از دی اکسید کربن، دومین عامل گرمایش زمین است. بیشترین متان را انسان به خاطر نگهداری از دام تولید می کند. حدود 70 درصد از متان حاصل از کشاورزی و دامداری به خاطر فرایند تخمیر و واکنش های شیمیایی حاصل از آن در شکم گاوها و سایر حیوانات نشخوارکننده است. بخش عمده متان تولید شده در شکم گاوها یا از دهان شان خارج می شود یا از انتهای دستگاه گوارش.
به طور تقریبی، بیش از 1 میلیارد دام و حیوانات نشخوارکننده در دنیا وجود دارد اما گزینه های مختلف مثل رژیم غذایی با هضم بهتر یا اضافه کردن چربی به وعده های غذایی آنها اصلا مقرون به صرفه نیست. در سال 2015 آزمایش هایی در آزمایشگاه انجام شد که نشان می داد استفاده از جلبک در وعده غذایی می تواند باعث کاهش تولید متان شود اما روی حیوانات زنده در زیستگاه شان انجام نشده بود.
اما در پژوهش های جدید 2021 study استفاده از جلبک های دریایی قرمز مثل Asparagopsis به عنوان مکمل هم روی کاهش آلاینده های متان مؤثر است هم روی هزینه های تغذیه، بدون آن که روی کیفیت گوشت تأثیر منفی به جا بگذارد. اگر این یافته ها در مقیاس بزرگ و تجاری مورد استفاده قرار گیرد می تواند موجب دگردیسی در تولید دام و ایجاد صنعتی پایدار دوست دار محیط زیست و مقرون به صرفه شود.
حیوانات نشخوارکننده، مثل گاو، گوسفند، بز و غیره می توانند گیاهان را در دستگاه گوارش خود هضم کنند که در دستگاه گوارش انسان، خوک و ماکیان قابل هضم نیستند چون معده آنها به قدر کافی پیچیده نشده است. معده نشخوارکنندگان چهار بخش مجزا دارد، که بخش شکمبه یا سیرابی در آن حاوی انواعی از میکروب ها است که می تواند غذای خورده شده را تخمیر کرده و به اجزای آن تجزیه کند. اما به هر حال همین فرایند هم همه غذا را هضم نمی کند و بخش هایی باقی می مانند که به درد آنها نمی خورد و حاصل آن دی اکسید کربن و هیدروژن هم هست. میکروب های تولید کننده متان، مولد متان یا methanogens نامیده می شوند و بخش های هضم نشده در معده گاو را به متان تبدیل می کنند که از دو سویه دستگاه گوارش آنها به صورت گاز خارج می شود.
اولین آزمایش ها روی زیستگاه واقعی رمه ها در سال 2019 شروع شد. در این پژوهش روزانه 300 گرم جلبک یا خزه دریایی به غذای گاوها اضافه شده و نتایج نشان داده است که گاز متان 67 درصد کاهش یافته است. اما اشکال کار این جا است که میزان مصرف غذای گله های مورد آزمایش بعد از مصرف جلبک های دریایی دچار کاهش شده است. همین موضوع باعث کاهش شیردهی می شود که عامل منفی مهمی در ذهن دام داران است.
در این پژوهش موارد دیگری هم مورد بررسی قرار گرفته است. برای مثال این جلبک های دریایی در صورت نگهداری در مکان خنک و تاریک تا 3 سال اثرگذاری خود را حفظ می کنند. در پژوهش های بعدی موضوع این بود که چه طور می توان میزان مصرف جلبک دریایی را طوری کاهش داد که روی میل به غذای گاوها اثر منفی برجای نگذارد و در نتیجه شیردهی آنها کم نشود.
یافته ها نشان داد که بهتر است روزانه از 30 تا 90 گرم جبلک دریایی در وعده های غذایی استفاده شود تا گاوها به تدریج با محتویات جدید غذایی عادت کنند.
یافته بعدی این بود که به جای گاز متان، تولید گاز هیدروژن 750 برابر شده است و بیشتر این گاز از راه دهان گاو خارج می شود. در عوض گاز هیدروژن کمترین آثار مخرب را روی محیط زیست برجای می گذارد. جلبک دریایی در غذای گاوها هیچ تأثیری در کاهش تولید دی اکسید کربن ندارد.
هر چقدر سطح علوفه در تغذیه گاوها بیشتر می شود روی کاهش متان تأثیر بیشتری دارد. همچنین در این پژوهش این موضوع هم مورد تحقیق قرار گرفت که آیا مصرف کنندگان قادرند فرق بین گوشت گوساله ای را که جلبک دریایی مصرف کرده با گله های معمولی تشخیص دهند و نتیجه این بود که قابل تشخیص نیست.
همیشه گفتن بسیار آسان تر از انجام دادن است. اضافه کردن جلبک دریایی به عنوان مکمل در غذای نشخوارکنندگان گام های متعدد و دشواری دارد که هم به زمان نیاز دارد و هم به سرمایه گذاری. چون اگر قرار باشد متان تولید شده توسط نشخوارکنندگان کاهش یابد باید در مقیاس اقتصادی انجام شود که مستلزم گردآوری و بسته بندی و توزیع صحیح آن است. ضمن آن که فرایند تأیید آن در سازمان غذا و دارو بسیار طولانی و پیچیده است.
