اولین کامیونها چگونه وارد ایران شدند؟
خرید یک دانگ کامیون برای داشتن وجهه اجتماعی
در گزارش‌های قبل به نحوه وضع قوانین راهنمایی رانندگی وجزئیات اخذ گواهینامه بین سال‌های 1291 تا سال 1305 پرداختیم. حال می‌خواهیم نحوه صادرات اتومبیل به ایران توسط کمپانی‌های مختلف را مورد بررسی قرار دهیم.
آمریکا مقام اول صادرات اتومبیل به ایران
به گزارش خبرنگار «قطعات خودرو» ، در سال 1308، 90 کارخانه مختلف اتومبیل‌سازی خودروهای خود را به ایران صادر می‌کردند که در این بین آمریکا توانسته بود مقام اول در زمینه صادرات ماشین به کشور را به نام خود ثبت کند. تعداد اتومبیل‌هایی در همان سال در ایران وجود داشت به 7 هزار دستگاه می‌رسید.
جالب است بدانید سفارتخانه‌های مختلف مانند آمریکا، انگلیس، فرانسه، ایتالیا و آلمان برای اینکه بتوانند اتومبیل‌های آخرین سیستم خود را به ایران بفرستند شدیدا با یکدیگر رقابت می‌کردند. به عنوان مثال در ابتدای هر سال میلادی، کمپانی‌های کشورهای مختلف که در زمینه اتومبیل‌سازی فعال بودند وارد گود شده و برای بازاریابی بیشتر، خودروهای سفارتخانه‌های خود در کشورهای مختلف را با جدیدترین اتومبیل‌هایی که موفق به تولید آن شده بودند تعویض می‌کردند.
جالب‌تر اینکه مردم خودروهای جدید و آخرین سیستم را در ابتدای سال نو میلادی می‌دیدند که کارکنان سفارتخانه‌ها را از این خیابان به خیابانی دیگر می‌برد.پولدارترها با دیدن این خودروها حسابی هوایی می‌شدند و با مراجعه به کمپانی‌های سازنده این خودروها که در تهران مستقر بودند، خودروی آخرین سیستم را سفارش می‌دادند.
اولین کامیونها چگونه وارد ایران شدند؟
از ورود اتومبیل و اتوبوس به ایران گفتیم و به کامیون رسیدیم. اولین کامیون‌هایی که وارد ایران شدند وضع و اوضاع خوبی نداشتند و از طریق کشورهای سوریه و عراق وارد ایران می‌شدند. این کامیونها که بیشتر مال‌التجاره تجار و بازرگانان ایرانی را به کشور می‌آوردند؛ صاحبان این کامیونها که متوجه شدند بازرگانان جیب‌شان را پراز پول می‌کنند تصمیم گرفتند در ایران بمانند و همین جا کار کنند.
این کامیونها بیشتر به کامیون‌های زنجیری معروف بودند، حتما می‌پرسید چرا این کامیونها را زنجیری می‌خواندند؟ زیرا چرخ‌هایشان مانند چرخ عقب دوچرخه یا موتور گازی از داخل دارای چرخ دنده‌ای بود که دوچرخه سوارها به آن‌ها “خودروی چرخ” می‌گویند. این خودرو به وسیله زنجیر به موتور کامیون وصل بود که با گاز دادن خودرو به حرکت درآمده و با چرخیدن دو چرخ جلو، چرخ‌های عقبی نیز به حرکت در می‌آمدند.
اگر درزمینه وضعیت ظاهری و فنی کنجکاو هستید باید بگویم که چرخ‌های آن‌ها آهنی با لاستیک توپر و البته بدون دیفرانسیل بود. این چرخ‌ها بسیار سنگین بود و هر وقت که در دست‌انداز خیابان می‌افتاد، زمین را می‌لرزاند حتی آیینه و شمعدان‌های روی طاقچه خانه‌ها را نیز واژگون می‌کرد.
جالب است بدانید چراغ‌های این کامیونها با گاز کاربیت یا استیلن روشن می‌شد و رانندگان باید به هنگام غروب خورشید آن را با کبریت روشن می‌کردند.
اولین کامیون‌های استاندارد که دارای دنده و گیربکس بودند و دیفرانسیل و چرخ‌های بادی و دینام و باطری هم داشتند توسط فردی به نام “فولادی” وارد کشور شدند.
قیمت انواع کامیونها چقدر بود؟
اگر درباره قیمت کامیون‌های آن دوران و نحوه خرید آن کنجکاوید، باید بگویم که”کامیون نیمچه” یا همان کامیونت از نوع لاری زیر یک تُن، 750 تومان با 100 تومان پیش قسط بود.
کامیون‌های 2 تنی دارای گیربکس، دیفرانسیل، چراغ و دینام 1500 تومان بود که هر راننده می‌توانست با 200 تا 250 تومان پیش قسط و اقساط یک ساله تا 18 ماهه این دستگاه را خریداری کند.
کامیون‌های 5 تنی از جمله کامل‌ترین کامیون‌های آن دوران به شمار می‌رفت که دارای باربند و ترمز بود و با قیمت 2500 تومان با 500 تومان پیش قسط و بقیه به صورت به اقساط یک ساله تا 18 ماهه به فروش می‌رسید.
خرید یک دانگ کامیون برای داشتن وجهه اجتماعی و سود بیشتر
اگر فکر می‌کنید خرید یک دانگ یا دو دانگ تنها شامل حال خانه می‌شود سخت در اشتباهید. در آن دوران کم نبودند که افرادی که با ایده پر منفعت بودن کار و پرآوازه بودن شغل رانندگی و وجهه اجتماعی آن، زندگی خود را می‌فروختند تا بلکه بتوانند یک یا دو دانگ از کامیون را بخرند.
این تقاضاها در بین مردم به اندازه‌ای افزایش پیدا کرد که انواع و اقسام کامیون‌های کوچک و بزرگ به ایران فرستاده شد. از طرفی گاری‌خانه‌ها و کاروانسراها هم به گاراژ تبدیل شد و در مجموع تحول عظیمی در سیستم حمل و نقل شهری و بین شهری ایجاد شد.
در چنین شرایطی بنگاه‌های باربری و مسافربری یکی پس از دیگری در همه نقاط ایران فعالیت خود را آغاز کردند که از جمله آن می‌توان به تجارخانه و سرویس حمل و نقل نصرت الله اتحادیه در چهارراه سرچشمه، گاراژ هند و بین‌النهرین و طهران در خیابان شوش، بنگاه بارکشی شهر و شمیرانات در خیابان سعدی، شرکت مسافربری و باربری تی-بی-تی و غیره اشاره کرد.
فروش ماشین‌های دسته دوم و سوم
ماشین‌های وارداتی و نو در آن دوران تنها توسط کمپانی‌ها فروخته می‌شد. اتومبیل‌های دست دوم هم از طریق بنگاه‌های باربری و گاراژدارها صورت می‌گرفت که البته سود خوبی هم عاید گاراژدارانی می‌کرد که معامله فروش ماشین را جوش می‌دادند.
اولین محلی که اتومبیل‌های دسته دوم در آن به فروش رسید، در یکی از گاراژهای حمل و نقل به نام “شرکت سهامی بار” بود که به مرور زمان دیگر گاراژها نیز به سمت تاسیس بنگاه یا نمایشگاه فروش ماشین رو آورند.
“حاج صادق صحرا نورد” دومین بنگاه‌دار رسمی در این حوزه بود که در گاراژ صحرا نورد واقع در خیابان چراغ برق به فروش اتومبیل‌های دسته دوم مشغول بود.
