اواخر دهه 1930 فورد آخرین شرکت از سه کارخانه بزرگ خودرو بود که همچنان در برابر اتحادیه‌سازی مقاومت می‌کرد، پس تاکتیک‌هایی هم برای ممانعت از هرگونه فعالیت صنفی به کار گرفته بود. سال 1937 تنش بین فورد و کارگرانش به حد «نبرد پل هوایی» رسید. در این رخداد نیروهای حفاظتی فورد با سازماندهنگان اتحادیه که سعی داشتند بروشورهای اتحادیه کارگری خودرو را از پل هوایی میلر رود در دیربورن میشیگان در کنند، وارد درگیری فیزیکی شدند. بعضی افراد به طرز بی ر‌حمانه‌ای ضرب و شتم شدند و بسیاری از حامیان اتحادیه، ازجمله 11 زن، در نزاع متعاقب این رخداد آسیب دیدند.
این کشمکش 4 سال دیگر هم طول کشید و سرانجام بعد از یک اعتصاب ده‌روز فورد متقاعد شد که اولین قرارداد انحصاری‌اش با اتحادیه را امضا کند. این اتفاق فقط وقتی میسر شد که فورد مدیر منابع انسانی قدرتمندش یعنی هری بنت را اخراج کرد، کسی که مقاومت ضداتحادیه‌اش باعث بدنامی فورد برای وضعیت کاری نامناسبش شده بود.
سال 1961 مذاکرات بین کمپانی فورد موتور و اتحادیه کارگری دوباره به چالش افتاد که نتیجه‌اش یک اعتصاب 17روزه و درنهایت یک قرارداد سه‌سالۀ دقیق شد.
