به گزارش قطعات خودرو به نقل از «اخبار خودرو»،الیور زیپس، مدیرعامل گروه بامو در جدیدترین اظهارات خود اعلام کرد به زودی خودرو با سوخت هیدروژن با سرعت بیشتری توسعه خواهد یافت و برندهای زیرمجموعه این گروه خودروسازی از چنین روندی استقبال میکنند. بامو ممکن است عرضه خودروهای برقی باتریدار خود را افزایش دهد، نشان «i» را به مدلهای بیشتری اضافه کند و همچنین متعهد شود تا سال ۲۰۳۰ نیمی از خودروهای جدید این گروه را به صورت برقی تولید کند، اما الیور زیپس فکر میکند هیدروژن و نه باتری، به زودی مطلوبترین منبع قدرت سیستممحرکه خودروها خواهد بود.
مدیرعامل بامو به خبرنگاران گفت بازار خودرو هیدروژنی چند سال عقب مانده است، اما بهزودی به بازیگر اصلی تبدیل خواهد شد. به گزارش carscoops، زیپس در مصاحبه با بلومبرگ گفت: «پس از خودرو الکتریکی که حدود ۱۰ سال به رشد ادامه میدهد و بهسرعت در حال افزایش تعداد است، روند بعدی هیدروژن خواهد بود.
اگر پای مقایسه درمیان باشد، خودرو هیدروژنی هیجانانگیزترین وسیله برای رانندگی خواهد بود.» بامو ازجمله خودروسازی بهشمار میرود که طی دو دهه گذشته در توسعه خودروهای هیدروژنی مشارکت داشتهاند.
همچنین این کمپانی اخیرا iX5 را معرفی کرد؛ نسخه هیدروژنی شاسیبلند بامو X5 که اواخر امسال وارد مرحله تولید خواهد شد. سایر خودروسازان آشنا در زمینه فناوری خودرو هیدروژنی مرسدسبنز، هوندا و تویوتا هستند. البته خودروسازان ژاپنی چند سال پیش خودروهای پیل سوختی را در بازار به فروش رسانده بودند. اما جاهطلبیهای بامو برای فناوری خودرو هیدروژنی به برند بامو محدود نشده است و میتواند به سایر برندهای مجموعه بامو نیز گسترش یابد. تورستن مولر اوتووس، مدیرعامل برند لوکس رولزرویس نیز شب قبل از معرفی خودرو برقی اسپکتر در کنار زیپس در مقر این شرکت در گودوود گفت: «ایده رولزرویس هیدروژنی کاملا قابلباور است.
بهعنوانمثال میتوانیم بگوییم باتریهای پیل سوختی برای خانه؛ اما چرا که نه؟ من این را رد نمیکنم. چنین باوری در گروه بامو وجود دارد شاید در آینده هدف بلندمدت ما، این باشد.» زیپس به طور واضح درباره این موضوع صحبت کرد که هیچ منبع تغذیه بینقصی وجود ندارد که بتواند بقیه را کنار بگذارد.
انرژی الکتریکی برای مناطق شهری در کشورهای توسعهیافته که دسترسی به زیرساختهای شارژ وجود دارند، منطقی است؛ اما در شرایط دیگر هیدروژن میتواند ارجح باشد. زیپس به خبرنگاران گفت: «اینکه بگوییم تا سال ۲۰۳۰ در بریتانیا و تا سال ۲۰۳۵ در سراسر اتحادیه اروپا، تنها یک پیشرانه وجود دارد، خطرناک است. برای مشتریان، برای صنعت، برای اشتغال، برای آبوهوا و بهطور کلی از هر زاویهای که به آن نگاه کنید، این مسیر خطرناکی است.»