به گزارش قطعات خودرو به نقل از پدال، ژنرال نام یک دستگاه پورشه ۹۱۱ نسل ۹۹۷ است که ظاهرا تا حدی که جا داشته، تقویت شده است. تیونرها نشان داده‌اند که هر پلتفرم خودرویی بیش از آنچه خودروساز از آن استفاده می‌کند، توانایی و گنجایش دارد. حال برخی از تیونرها صرفا خودروهای جالبی را برپایه نمونه‌های اصلی خلق می‌کنند اما برخی دیگر، افسانه‌ساز می‌شوند. مجموعه «فرانکو اسکریبانته ریسینگ» یکی از این دسته تیونرها به شمار می‌رود که با دست بردن در یک دستگاه ۹۱۱ آن را به هیولای سبزپوش و قاتل پیست تبدیل کرده است.
ژنرال محصولی از آفریقای جنوبی است. در زبان محلی مردم این کشور، اسکریبانته معادل واژه سرعت است که پشتوانه و هویت غیرقابل چشم‌پوشی این خودرو را به رخ می‌کشد. آفریقای جنوبی خانه یک نوع مسابقه اتومبیلرانی محدود، موسوم‌به «کلاس اکستریم» است.
در ابتدا شاید تصور کنید واژه محدود باعث محدودیت مسابقات و شرکت‌کنندگان در آن باشد اما تنها محدودیت واقعی در این سری مسابقات آفریقایی این است که خودروی رقابت‌کنده باید بر پایه یک نمونه GT یا سدان عملکرد بالا توسعه یافته باشد. به‌جز این یک مورد تقریبا همه‌چیز در آن مجاز است. این سبک قانون‌گذاری باعث شده تا شرکت‌کنندگان به‌سراغ نمونه‌های GT3 بروند.
با این حال تیم فرانکو اسکریبانته کار خود را با یک دستگاه ۹۱۱ ۹۹۷ توربو S آغاز کرده است. آن‌ها ابتدا خودروی خود را به‌گونه‌ای توسعه دادند که بتواند با ۹۱۱ GT3 خود کارخانه رقابت کند و به همین ترتیب ادامه دادند تا آنکه ژنرال را آفریدند.
مهندسان فرانکو برای بدنه اصلی، به‌سراغ صفحات بدنه پورشه ۹۱۱GT3R لمان رفتند که از آلمان وارد کرده بودند. آن‌ها تغییرات لازم را در بدنه اصلی ایجاد کردند تا آنکه تنها درها و سقف آن بدون تغییر باقی ماند. سپس رنگ سبز نظامی را بر تن آن پوشاندند.
بدنه ژنرال به ضربه‌گیرهای ۴ جهتی تطبیق‌پذیر «پنسکی» و فنرهای «ای-باخ» تکیه کرده است. مدیر، مهندس و موتورساز مجموعه فرانکو اسکریبانته ریسینگ، «کوباس جانکر»، حدود ۱۵ تنظیم متفاوت را برای سیستم تعلیق این خودرو امتحان کرده است تا بتواند به نتیجه دلخواه خود دست پیدا کند. دست‌یافتن به تنظیمات درست هم کاری شانسی نبود و باید براساس محاسبات انجام می‌شد. تیم توسعه‌دهنده از فناوری پایش ارتفاع خودرو و حسگرهای مخصوص استفاده کرده تا از عملکرد سیستم فنربندی در هر دور مسابقه اطمینان حاصل کند.
ترمزهای «AR ریسینگ» به‌لطف بهره‌وری از دیسک‌های ۳۹۰ و ۲۸۷ میلی‌متر به‌ترتیب در جلو و عقب وظیفه نگه داشتن این غول قدرتمند را دارند. ترمزها در ابتدا با مشکل حرارت بالا دست‌وپنجه نرم می‌کردند که با تهیه دیسک‌های فن‌دار شخصی‌سازی‌شده فیبرکربنی رفع شد.
تنظیمات و تغییرات گسترده‌ای که تیم آفریقایی روی موتور این پورشه اعمال کرده بود باعث خرابی چندباره آن شد و مهندسان را مجبور کرد تا مشکلات روغن‌ریزی را با یک پمپ عملکرد بالای سوئدی رفع کنند. موتور ۳.۶ لیتری ۶ سیلندر تخت به پیستون‌های «CP کاریلو» و سرسیلندرهای بهبودیافته «آنتونی تیلور» مجهز شده است. توربوهای اصلی پورشه با نمونه‌های نسل دوم «گَرِت GT30» جایگزین شده است. مجرای ورودی بخش ترکیب هوا و سوخت هم ۸۲ میلی‌تر بزرگ‌تر شده است. گازهای خروجی اگزوز هم از مجرای تیتانیومی آن گذر خواهد کرد.
نتیجه تمام کار این تیم روی موتور ژنرال، ۱۳۰۰ اسب بخار قدرت و و شتاب ۰ تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت ۲.۶ ثانیه‌ای شده است. این قدرت از طریق یکج جعبه‌دنده ۶ سرعتی ترتیبی به‌همراه قطعات داخلی و پدال پنوماتیک به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود. تیم فنی در آزمایش‌هایش متوجه شد که ۱۳۰۰ اسب بخار تماما کاربردی نیست چراکه بخش جلوی بدنه ژنرال در شتاب‌گیری از زمین جدا می‌شود. نظر شما درباره این خودروی قدرتمند چیست؟
