گویا کسی گوشش بدهکار نیست که تابلوهای هشداردهنده، فرمان‌دهنده و راهنمایی کننده پیش نیاز رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی است.مگر نه این‌که همه فریاد می‌زنند تعداد جان‌باختگان تصادفات شهری و جاده‌ای کشور زیاداست؟
انگار مشکل کمی عمیق‌تراست! در همه موارد کسی مسئولیت اطلاع رسانی را به عهده نمی‌گیرد.هرکس خودش مسئول است که بداند چه وظایفی در مقابل قوانین و دستورالعمل‌های اجرایی دارد. اگر هم منابع رسمی پیدا نکرد یا پیدا کرد و گویا نبود، موظف است برود و بپرسد، کنکاش کند و دقیقا بفهمد که موظف به چه چیزهایی است. اگردراین تحقیق اشتباه کند یا به او اطلاعات نادرست بدهند. مشکل خودش است. باید نامه رسمی می‌گرفته، اگر قانون یا مقرراتی تغییر کرده یا لغو شده یا الحاقیه ای دارد خود اوست که باید شامه تیز، چشم بینا و گوش خیلی شنوا داشته باشد.باید خیلی حساس و پی‌گیر باشد.باید برنامه‌ای منظم بر کسب اطلاعات و دستورات داشته باشد.البته این را هم باید بداند که ندانستن قانون، مانع از شمول آن نمی شود.
خیابان و جاده کجا از هم جدا می‌شوند؟ از کجا بفهمیم وارد محدوده شهری شده‌ایم؟ دست‌اندارهای تپه مانند این وظیفه را به خوبی بر عهده دارند! هر راننده بی ملاحظه، خواب‌آلوده یا منظبی به صورتی غیر قابل انکار در برخورد با این دستاندازهای سربه صقف کوبنده می‌فهمد که بله یه خبری هست!
یعنی به محدوده شهریا روستا یا بخش یا گذرگاه گاو داری، کارخانه، کارگاه وپلیس راه رسیده‌ای. سوال این است نمی شود کمی قبل‌تر متناسب با نوع جاده و سرعت مطمئنه تابلو نصب کرد.
لطفا تابلو نصب کنید.
از حق نگذریم خیلی‌جاها تابلو هست به اندازه کافی هم هست اما چند مشکل وجود دارد بعضی تابلوها پشت درختان قایم شده‌اند، بعضی ها ابر وباد ومه خورشید و سارقانجزء میله ای آهنی از آن باقی نگذاشته‌اند.
جالب ترین بخش ماجرا این جاست که بعداز اولین خاکریز ه به هر ترتیب ردش کرده ای ناگهان خاکریزهای بعدی جلویت سبز می شوند.در خوشبینانه‌ترین حالت، سر خودت و خانواده‌ات به سقف ماشین می‌خورد. که تنبهی عظیم در پی دارد!
حالا می فهمی اینجا کجاست و تو کی هستی!
اینجا ایران است و ما شهروند و دولت خدمتگذار ما، فقط دوستانی که وظیفه نصب تابلوهای هشداردهنده را بر عهده دارند، گاهی کم‌کاری می‌کنند و اهمال می‌ورزند.البته شایدم علتش تفاوت سرعت باشد. یعنی مسئولین کاشت دست انداز به مراتب فرزتر و مقیدتر از نصابان علائم هستند. از طرفی آفتاب سوزان بر آسفالت جاده‌ها بی رخمانه می‌تابد. کامیون‌ها و تریلی‌ها با ده‌ها تن وزن قبل از این سرعتگیرها بد ترمز می‌کنند و آسفالت چروک بر می‌دارد در چنین مواقعی دیکر فقط بالا و پائین نمی روی که چپ و راست و فرمان کشی هم می‌شود.
یه کمی زیادی بگویم! اگر از دست اندازهایی که کم هم نیستند عبور کنی ناگهان با تصاویر نامانوسی مانند مغازه های تعویض اگزوز، روغن، لاستیک،گاوداری‌ها، انبارها، صافکاری‌ها، گاراژها و غیره روبرو می‌شوی که نه تنها زیبایی بصری ورود به شهر را مخدوش می‌کنند و حس ناخوشایندی در ذهن مسافران بوجود می‌آورند، بلکه هیچکدام نشانی از هویت شهری هم ندارند.
لطفا تابلو نصب کنید
اگر هوس سفر به خطه سبزشمال، سواحل دریای مازندارن و کوهستان‌های شمال کشور داشته باشی که شرایط سخت‌تر هم می‌شود. با توجه به تراکم جمعیتی در استان‌های گیلان و مازندران و گاهی گلستان و نزدیک بودن روستاها، مناطق مسکونی شهری به یکدیگر و قرار گرفتن خانه‌ها،کارخانه‌ها، گاراژها، مغازهای اطعمه و اشربه و احیاناً دود و منقل، هتلها،متل‌ها و اقامتگاه‌های کوچک و بزرگ که همگی لب جاده قراردارند.اصلا نیازی به تابلو حس نمی‌شود.ولی رویش ناگهانی سرعتگیرها همچنان جدی هستند.
اینجاست که باید از مسئولان امر گلایه کرد که لطفا تابلو نصب کنید یا لااقل اگر سرعت گیر نصب می‌کنید، سرعتگیرها استاندارد و قانونی باشد. اصلا چیزی بنام سرعت‌گیر در دنیا تعریف نشده، می گویند آرام ساز یا فوقش سرعت‌کاه
خیابان و جاده کجا از هم جدا می‌شوند؟
در برخی از ورودی‌های شهرها هنوزمشخص نیست که مسیری که رانندگان با سرعت در آن می‌رانند خیابانی از شهر است و یا ادامه جاده!
شاید اینجا نبود قانون و عدم رعایت حقوق شهروندان بیشتر نمود پیدا می‌کند و به نظر می‌رسد وجود قانونی برای الزام به ایجاد کمربندی، باند کند رو و تند رو، چند طبقه سازی راه‌حل مناسبی در بعضی از مناطق باشد.
بر اساس آمارهای موجود حدود 3 هزار نقطه حادثه خیز و 100هزار نقطه تاریک تردد خودرویی، پیچ‌های تند، نشیب فرازهای ثابت در جاده های کشورشناسایی شده‌اند. کمی دقت در این اعداد کافیست که مسئولان را به فکر وادار کند.
چاله چوله‌های جاده‌ها
معمولا چاله‌ها در ماه‌های زمستان و بهار ایجاد می‌شوند چرا که یخ و مقدار زیادی آب جاری لایه‌های پایه آسفالت راسست می‌کند.هنگام عبور خودروها بر روی این نقاط ضعیف، آسفالت تغییر شکل می‌دهد و ترک یا سوراخ هایی در سطح جاده ایجاد می‌کند. آنها اول به صورت کوچک دیده می‌شوند ولی اگر فوراً ترمیم نشوند بزرگتر و بزرگتر خواهند شد.تابستان هم مسئله خاص خودش را دارد آسفالت گرم، نرم می‌شود و با ترمزهای ناگهانی جمع می شوند.
بررسی‌ها نشان می‌دهند که یک سوم از آسیب‌هایی که به خودروها وارد می‌شود در اثر چاله چوله‌ها و دستاندازهای سطح شهر و جاده‌ها است، بنابراین باید هنگام رانندگی دقت بیشتری داشته باشیم. در صورت رخ دادن چنین اتفاقی، فشار زیادی به سیستم تعلیق خودرو وارد شده و حتی ممکن است قسمت‌های مختلف خودرو، خصوصا جلوبندی صدمه ببیند.
آرام‌ساز‌ها جایگزین سرعت گیرها می‌شود
بدون شک سرعتگیرها برای کاهش سرعت خودروها نصب می‌شوند و اگر چه استفاده از آن موافقان و مخالفان زیادی دارد اما یکی از مواردی که همه در زمینه نصب سرعتگیرها متفق‌القولند ، نصب تجهیزات برای حرکت آرام خودروها روی سرعتگیرها و علایم هشدار دهنده است تا رانندگان بتوانند به موقع عکس‌العمل نشان دهند.
هر چند سرهنگ باقری، رئیس پلیس راهنمایی رانندگی مازندران مخالف نصب سرعت‌گیرهاست و معتقد است که دست‌انداز‌ها ابزار مناسبی برای کاهش سرعت رانندگان نیستند و بهترین اقدام برای کاهش آمار تصادفات نصب دوربین‌های نظارتی ثبت تخلفات است.
تفاوت یک آرام ساز با دست انداز استاندارد بودن و رعایت ارتفاع و شیب مناسب در طراحی و ساخت آن است، اما متاسفانه بسیاری از دست انداز‌ها شرایط آرام ساز را ندارند.
دستاندازهای غیر استاندارد
استاندارد آرام‌ساز‌ها از طریق راهنمایی و رانندگی با ارتفاع حداکثر ۱۰ سانتی متر، شیب ملایم به طول ۸ متر و عرض معبر تعیین شده است. تعداد زیادی از دست اندازهای غیر استاندارد شناسایی و به حوزه‌های خدمات شهری برای جایگزینی آنها با آرام‌ساز ابلاغ شده است. امید داریم به این ابلاغ ها فوراً ترتیب اثر داده شود.
از طرفی یک دست انداز استاندارد باید بین یک تا حداکثر ۲/۵ سانتی متر ارتفاع داشته باشد و اگر ارتفاع یک دست انداز از این اندازه بلندتر باشد علاوه بر آسیب‌های فیزیکی که به جلوبندی خودرو وارد می‌کند می‌تواند باعث ایجاد سوانح هم شود.
اداره راهداری با ساخت این دست‌انداز‌ها مخالف است و در محدوده نظارت اداره راهداری نیز تا به حال چنین دست‌انداز‌هایی ساخته نشده است! حتی برای برطرف کردن مشکل دستاندازهای غیر مجاز تدابیری هم اندیشیده شده اما ساخت این سرعتگیرها همچنان ادامه دارد.
