حضور دونالد ترامپ، رئیسجمهور ایالات متحده آمریکا، در فینال مسابقات اوپن آمریکا ۲۰۲۵ بهظاهر باید تنها یک رویداد تشریفاتی باشد؛ لحظهای که در آن بالاترین مقام سیاسی کشور برای تماشای یکی از مهمترین رویدادهای ورزشی جهان در استادیوم حاضر میشود. اما همانگونه که بارها در گذشته دیدهایم، هر حضوری از ترامپ در انظار عمومی به سرعت از چارچوب عادی خود فراتر میرود و به صحنهای برای بروز اختلافات عمیق اجتماعی و سیاسی در آمریکا بدل میشود. آنچه در عصر یکشنبه در نیویورک رخ داد، دقیقاً نمونهای روشن از این واقعیت بود.
هنگام ورود ترامپ و هیئت همراه به ورزشگاه، دوربینهای تلویزیونی و پخش رسمی مسابقه تلاش کردند تصویری آراسته و مثبت از این لحظه ارائه دهند. موسیقی رسمی و سرودها، همراه با نماهایی که عمدتاً تشویق تماشاگران را نشان میداد، به نظر میرسید هدفی مشخص را دنبال میکنند: ساختن روایتی که در آن رئیسجمهور با استقبال عمومی مواجه شده است. با این حال، شبکههای اجتماعی ظرف چند دقیقه پرده دیگری از ماجرا را کنار زدند. ویدئوهایی که توسط تماشاگران ضبط و در پلتفرمهایی مانند ایکس (توییتر سابق) منتشر شد، نشان میداد که همزمان با ورود ترامپ، صدای هو کردن بخشی از جمعیت نیز به وضوح به گوش میرسد. این دوگانگی آشکار، بار دیگر شکاف سیاسی و اجتماعی در آمریکا را به نمایش گذاشت؛ کشوری که حضور یک رهبر سیاسی در یک رویداد ورزشی هم نمیتواند بدون جدال و حاشیه سپری شود.
موضوع تنها به واکنشهای متناقض جمعیت ختم نشد. برخی رسانههای آمریکایی گزارش دادند که برگزارکنندگان اوپن آمریکا به شبکههای تلویزیونی توصیه کرده بودند از پخش تصاویر هو کردن ترامپ خودداری کنند. چنین خبری پرسشهای جدی درباره نقش رسانهها در شکل دادن یا کنترل روایتها مطرح میکند. آیا وظیفه پخش زنده ورزشی ثبت بیطرفانه واقعیتهاست یا بازنمایی آنگونه که ملاحظات سیاسی و امنیتی ایجاب میکند؟ این تصمیم، خواه از سر محافظهکاری و خواه به دلیل فشارهای سیاسی اتخاذ شده باشد، یک پیام روشن دارد: حتی در ورزشی بهظاهر بیطرف، عرصه رسانه نمیتواند از سایه سیاست فرار کند. در واقع، لحظهای که قرار بود نقطه اوج مسابقات تنیس باشد، به بحثی درباره آزادی رسانه، سانسور و مشروعیت سیاسی بدل شد.
از سوی دیگر، تدابیر امنیتی برای حضور رئیسجمهور آمریکا نیز تجربه تماشاگران را تحت تأثیر قرار داد. آغاز دیدار حساس فینال میان کارلوس آلکاراس اسپانیایی و یانیک سینر ایتالیایی به دلیل کنترلهای امنیتی و محدودیتهای ایجاد شده، با تأخیر همراه شد. بسیاری از هوادارانی که برای حضور در این مسابقه صدها دلار هزینه کرده بودند، از شرایط نارضایتی داشتند. برای آنان، حضور ترامپ نه تنها لحظهای ویژه نبود، بلکه باعث شد تجربهای که انتظارش را میکشیدند با اختلال همراه شود. این نارضایتی جمعی نشان داد که چگونه ورود سیاست به عرصه ورزش میتواند حتی برای تماشاگران عادی نیز پیامدهای ملموس داشته باشد.
در نهایت، نتیجه ورزشی آن روز نیز از اهمیت بالایی برخوردار بود. آلکاراس موفق شد با شکست سینر قهرمان اوپن آمریکا شود و جایگاه نخست ردهبندی جهانی را از آن خود کند. این پیروزی برای جامعه تنیس دستاوردی تاریخی بود و برای آلکاراس، نقطه عطفی در مسیر حرفهای او محسوب میشود. با این حال، در فضای رسانهای و افکار عمومی، پیروزی جوان اسپانیایی تحتالشعاع حضور ترامپ و واکنشهای متناقض به او قرار گرفت. در خاطره بسیاری، فینال ۲۰۲۵ بیش از آنکه یادآور صعود آلکاراس به رتبه نخست جهان باشد، به عنوان فینالی به خاطر آورده خواهد شد که در آن سیاست و ورزش به طرز اجتنابناپذیری درهم آمیختند.
این اتفاق نشان میدهد که ورزش در آمریکا، و بهویژه رویدادهای پرمخاطب و جهانی، به آینهای برای بازتاب شکافهای اجتماعی بدل شدهاند. همانطور که در گذشته حضور چهرههای سیاسی در مسابقات ورزشی اغلب با پیامهای وحدت ملی همراه بود، اکنون در فضایی دوقطبی، همان لحظات به فرصتی برای بروز مخالفتها یا حمایتهای پرشور از رهبران سیاسی تبدیل میشوند. هو کردن یا تشویق ترامپ، تنها واکنش به یک فرد نبود؛ بلکه نمادی از دوگانهای عمیق در جامعه آمریکا بود که در سکوهای یک استادیوم نیز بازتاب یافت.
این پرسش همچنان باقی است: آیا باید ورزش را عرصهای مستقل از سیاست دانست که سیاستمداران صرفاً میهمان آن هستند، یا آنکه باید پذیرفت در جهان امروز، هیچ عرصه عمومی از سایه سیاست در امان نیست؟ اوپن آمریکا ۲۰۲۵ پاسخ تلخی به این پرسش داد. زیرا حتی جایی که قرار است رقابت ورزشی و لذت تماشای آن در مرکز توجه باشد، قدرت سیاسی و رسانهای میتواند روایتها را تغییر دهد و تجربه جمعی را به حاشیه براند.
به این ترتیب، حضور ترامپ در فینال اوپن آمریکا بار دیگر نشان داد که مرز میان سیاست و ورزش تا چه اندازه شکننده است. هر حرکت، هر واکنش و حتی هر تصویر از چنین لحظاتی میتواند به جدالی تازه در جامعه دوقطبی آمریکا دامن بزند. و شاید همین، سرنوشت بسیاری از رویدادهای بزرگ ورزشی در دوران ما باشد: صحنههایی که بیش از آنکه تنها به خاطر ورزش به یاد آورده شوند، به عنوان لحظاتی سیاسی و اجتماعی در تاریخ ثبت خواهند شد.
