حرکت انقلاب اسلامی یک جنبش اجتماعی در ایران معاصر بود که متاسفانه دچار دست اندازهای فراوان شد. اصلی‌ترین دلیل این کج روی‌ها، عقب گردها،کشمکش‌های داخلی و اشتباهات فاحش در رفتار بین المللی برخلاف آنچه برخی می خواهند القاء کنند، اصلا به جهان بینی یا آرمان‌های انقلاب و جمهوری اسلامی مربوط نیست.
بلکه به نظر نگارنده 4 عامل اصلی وجود دارد که موجب از دست رفتن فرصت‌ها و بوجود آمدن تهدیدها نیزشده است.
اول: نافرمانی و ناهماهنگی
برخی از چهره‌ها و عناصر انقلاب از آغاز انقلاب تا همین امروز در حالی‌که در نهایت در جمع پیروان رهبری انقلاب و نظام قرار می‌گیرند. اما از نظرات و ره نمایی های امام و رهبری تبعیت نمی کنندد. بسیاری از این افراد نظرشان این است که امام یا رهبری چون سخنانشان را همه مردم می شوند ناچارند کلی گویی کنند یا عامه پسند صحبت کنند. در جمع های خصوصی نیز نظراتشان براساس اطلاعاتی است که به صورت کانالیزه شده دریافت کرده‌اند. این تصور بسیارغلط، ظلم بزرگی به رهبر و مردم است اما وجود دارد.
برخی دیگر کمی منصف‌تر هستند و حرف رهبری را فقط چارچوب های کلی می دانند ولی در مقام عمل به سوگیریی های ذهنی خود عمل می کنند.
عده ای هم بسان لشگر یک نفره هستند و سعی در عملکرد هماهنگ با سایر مسئولین ندارند.
شاید برخی تصور کنند این سطور دال بر قائل بودن مقام عصمت دانای اعظم برای رهبری است که باید عرض کنم به هیچ وجه این چنین نیست. معصومین از طرف خداوند متعال معرفی شده اند و بقیه مردم غیر معصوم هستند. خود امام و رهبری هم ادعای عصمت نداشته و ندارند. در برخی موارد هم صراحتاً گفتند که متخصص نیستند. در عمل هم به نظر متخصصین تمکین نموده‌اند.
موضوع هماهنگی است. پذیرش فرماندهی واحد است. مسئولین عالی‌رتبه باید با رهبر گفت وگو کنند؛ اطلاعات و نظراتشان را بیان کنند. اما در نهایت باید به توافق برسند یا تبعیت کنند. این معنایی جزء مردم‌سالاری دینی ندارد. انتخاب رهبر با واسطه توسط مردم صورت می گیرد و قاطبه مردم حضور و عملکرد رهبر را قبول دارند. پس رهبری مقبولیت دارد و مشروعیت خود را از مردم و قانون گرفته و از همان طریق هم قابل نظارت، نقد و حتی عزل است.
اما این که ما رهبر را ولی امر بنامیم ولی سخن او را مبنای عمل خود قرار ندهیم جزء نفاق چیست؟
دوم: دنیا طلبی
در زمان پیروزی انقلاب در میان چهره‌ها و گروه های شناخته شده، عدهّ‌ای مذهبی، برخی ملّی- مذهبی، تعدادی تجزیه طلب، تعدادی غیر دینی و اندکی ضد دینی بودند. رفته رفته همه این‌ها باهم درگیر شدند. سرانجام مذهبی‌ها بر بقیه غالب شدند.
این مذهبیون غالب نیز جناح های متفاوتی داشتند که متاسفانه برخی از افراد (از همه جناح‌ها) دنیا را هدف خود و انقلاب قرار دادند. حال آن‌که قرار و تصور بر این بود که ایشان برای رضای خداوند متعال کار می کنند و دین خواهی و دین مداری اصل و اساس رفتارشان است که حاصل آن دنیایی مناسب، با عزت و آبرومند و آخرتی نیکو است.
این‌ها خودشان را فریب دادند و گفتند اول دنیا را می سازیم بعد می رویم سراغ آخرت درنتیجه ویژه خواری، تخلف از ظواهر،چارچوب‌ها و ارکان دین را مباح بلکه جایز دانستند. در ادمه دنیا به ایشان مزه کرد و اصلا در درون اعتقادشان به دین رنگ باخت.
نیرنگ باز و دروغ‌گو شدند. مردم را نیز بدبین کردند. اغلب اینان سواد و اطلاع کاملی از معارف الهی نداشتند. باطن پاک و سالمی نیز برای خود نساختند. حتی در مناصبی هم که متصرف شده بودند؛ علم آگاهی نداشتند و با ندانم کاری های فراوان ضربات یزرگ به کشور و مردم زدند.
نکته مهم این است که این افراد با هم همکاری می کنند و نمی گذارند چهره واقعی و پلیدشان برملا شود.
سوم: ترس و ضعف ایمان
عدّه‌ای از مسئولین فساد و مفسد نیستند. اما ضعف ایمان و توکل بر خدای متعال دارند از عمل صحیح و دشمن می ترسند. بی عملی ایشان یا رفتارهای ضعیفشان موجب خسارت‌های فراوان شده است. آن‌قدر هم شعور و تقوا ندارند که منصب خود را به دیگری واگذارند. تصور می‌کنند خروجشان از قدرت پای نا اهلی را باز می کند!
چهارم: کندی و ممانعت از رویش
در آغاز انقلاب وزارت‌خانه‌ای را به جوانی بیست وچند ساله می‌دادند. جنگ که شد لشگری را جوان بیست ساله‌ای فرماندهی می کرد. در حرکت علمی کشور نخبگان جوان افتخار آفرینی می کنند. گرو‌های جهادی با نوجوانان و جوانان شکل می‌گیرد. اما همان مردان سیاسی دیروز و پیرمردان امروز حاضر نیستند از خرمراد شان پیاده شوند؛ تا جوانان و میان‌سالان انقلاب کار را بدست گیرند.اگر هم نام تازه‌ای می شنویم، معمولا رابطه خونی با همان ها دارد که گفته شد.
خلاصه این که هدف انقلاب و مردم و رهبر غیر خواسته مسئولین خائن،فساد و ضعیف است. پس مسئولین سالم و فهیم باید دست به دست هم دهند در مقابل رخنه عظیم فساد و خودخواهی بایستند. مردم را دوباره به میدان آورند و انقلاب را طراواتی تازه بخشند.
