سطح اصلی مسیر در پیست سرعت ایندیاناپولیس موتور ترکیبی بی‌رحمانه از سنگ آهک، شن، قیر و روغن بود و در نخستین روز مسابقه اتومبیلرانی در پیست، دو راننده، دو مکانیک و دو تماشاگر در تصادفاتی که عاملش سطح نامناسب پیست عنوان شد، کشته شدند.
پیست مسابقات اتوموبیلرانی ایندیاناپولیس موتور
برخلاف نام مستعاری که امروزه به آن نامیده می شود، سطح اصلی مسیر در پیست مسابقات اتوموبیلرانی ایندیاناپولیس موتور، ترکیبی بی‌رحمانه از سنگ آهک، شن، قیر و روغن بود. نتیجه آن، سطح پیست به قدری نامناسب و خشن بود که تقریباً تمام لاستیک‌های خودروهایی را که در روز افتتاحیه در آن حرکت می‌کردند نابود کرد و رقابت و مسابقه را کاملاً متوقف کرد.
بارش شهابی در ایندیانا
پیش از شروع مجدد مسابقات، مسیر باید شن و ماسه می شد، اما این امر باعث شد که رانندگان در آغاز مسیر با گرد و غباری که هرگز فرو نمی نشست، درگیر شوند. همانطور که یک نفر گفت: «رانندگی در پیست مسابقات اتوموبیلرانی ایندیاناپولیس موتور مانند پرواز در میان بارش شهابی بود.»
شرایط بد پیست مسابقات
شرایط پیست مسابقات اتوموبیلرانی ایندیاناپولیس موتور به اندازه ای بد بود که در 28 مرداد 1288خورشیدی برابر با 19 آگوست 1909 میلادی، یعنی نخستین روز مسابقه اتومبیلرانی در پیست ایندیاناپولیس، دو راننده، دو مکانیک و دو تماشاگر در تصادفاتی که عاملش سطح نامناسب پیست عنوان شد، کشته شدند. کارل فیشر (Carl Fisher) بنیانگذار دوره در حالی که از احساسی سرشار از ناراحتی و سنگینی غم مملو بود، تصمیم گرفت مسیر پیست مسابقات اتوموبیلرانی را دوباره ظاهر کند.
کارل فیشر و آجرهای ایندیاناپولیس
در روز 23 آذر 1288 خورشیدی برابر با 14دسامبر 1909 میلادی، آخرین آجر در پیست ایندیاناپولیس گذاشته شد که منجر به نام مستعاری شد که امروزه به آن خوانده می شود : پیست «آجرپزی». پیش از نصب آسفالت بر روی پیست، آجرها برای زمانی بیش از 50 سال در جای خود باقی مانده یودند. امروزه یک ردیف از آجرهای اصلی و قدیمی پیست در مسیر مسابقات باقی مانده است که خط آغاز و پایان مسابقه را مشخص می کند.
مترجم : حسین توکلی
