به گزارش قطعات خودرو به نقل از صمت، هرچند دولت‌ها تلاش می‌کنند این عقب‌افتادگی را به گمان خود جبران کنند اما بهره‌وری و سرعت بالای شرکت‌های خودروسازی جهانی در استفاده از منابع و تکنولوژی سبب‌شده فاصله خودروسازی در ایران با خودروسازی‌های مطرح دنیا هر روز بیشتر از قبل شود. در اثبات این موضوع، همین بس که خودروسازان در ایران همچنان در تلاش برای افزایش تولید محصولات ۲۰ سال پیش هستند و این در حالی است که خودروسازان جهانی در دهه دوم قرن ۲۱ میلادی به سمت تولید خودرو برقی خودروهای پرنده و خودران در حرکت هستند.
شرایط صنعت خودرو در ایران به‌مثابه دونده‌ای خسته و فرسوده است که هرچه تلاش می‌کند به دونده‌های چابک دیگر برسد، متاسفانه قادر به انجام آن نمی‌شود. این امر بدین معناست که خودروسازان داخلی با وجود تلاش‌های گاه و بیگاه برای همسان‌سازی محصولات خود با خودروهای تولید شرکت‌های مطرح بین‌المللی، در این رقابت مشاهده می‌کنند که آنها با سرعت بیشتری محصولات جدیدتر و با تکنولوژی بالاتری را به بازار عرضه می‌کنند؛ بنابراین با توجه به نکات یادشده، ادامه این مسیر به نفع صنعت خودرو کشور نبوده و اکنون که از یک سو نارضایتی فزاینده‌ای نسبت به محصولات داخلی وجود دارد و از سوی دیگر، توسعه صادرات یکی از اولویت‌های کلان صنعت خودرو قرار گرفته، به نظر می‌رسد این صنعت نیازمند تغییر مسیر باشد.
با توجه به چالش‌های پیش‌آمده در صنعت خودرو این تغییر مسیر در حقیقت به معنای تغییر پارادایم فکری حاکم بر سیاست‌گذاران و فعالان صنعت خودرو است. به‌بیان‌دیگر، صنعت خودرو کشور نیازمند یک دگراندیشی در است تا براساس نیازهای این دگراندیشی، بستر و امکانات برای رسیدن به بهره‌وری بالا، فراهم شود.
یکی از ابعاد این تغییر پارادایم، چرخش صنعت خودرو از تولید خودروهای بنزینی به سمت تولید خودروهای برقی است. خودرو برقی از جمله محصولاتی است که در حال‌حاضر در مرز دانش خودروسازی حرکت می‌کند و بسیاری از خودروسازان مطرح جهان به‌تازگی در این مسیر گام برداشته‌اند؛ بنابراین فاصله ما در این حوزه با دیگران زیاد نیست. این چرخش، یک جهش در خودروسازی است، چراکه تمام ارکان کلان اقتصادی، فنی، تولیدی، بازرگانی و خدماتی در صنعت خودرو را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.
تولید خودرو برقی علاوه‌بر اینکه پارادایم جدیدی در صنعت خودرو ایران است، اثرات چندبعدی دیگری نیز در اقتصاد و صنعت دارد. حفظ محیط‌زیست، کاهش مصرف بنزین و به‌تبع کاهش آلایندگی هوا از جمله محاسن این چرخش دیدگاه خواهد بود. علاوه بر این امر، به‌دلیل تازه بودن این تکنولوژی، ایران این توانایی را پیدا خواهد کرد که قدرت رقابت در بازارهای جهانی و صادرات این‌گونه محصولات را به‌دست بیاورد.
می‌توان با همکاری خودروسازان با کشورهایی که منافع مشترک با ما دارند، تولید خودروهای برقی را در داخل آغاز کرد. به‌منظور تحقق این امر از یک سو دولت باید به‌دنبال انتقال تکنولوژی باشد و از سوی دیگر، ظرفیت‌های دانش‌بنیان دانشگاه‌ها را برای عمق‌بخشی و داخلی‌سازی قطعات فعال کند. چین به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین کشورها و ابرقدرت اقتصادی، به‌دنبال رشد روزافزون صادرات به دیگر کشورهاست و در حال‌حاضر نیز به‌دلیل عمق روابط تجاری و اقتصادی این کشور با ایران، این امکان وجود دارد که با تکیه‌بر موقعیت شکلی ایران و ظرفیت‌های مثبت اقلیمی و اقتصادی کشورمان، تهران و پکن با تولید خودرو مشترک برقی، آنها را به کشورهای خاورمیانه و اروپایی صادر کند؛ البته باید این نکته را هم خاطرنشان کرد که پیش‌شرط اجرای این پروژه باید بر این اصل استوار باشد که از سوی چین به‌عنوان شریک اقتصادی ایران، انتقال دانش و تکنولوژی به صنعت خودرو کشور انجام شود. مطمئنا حرکت به سمت تولید خودروهای برقی نیاز به جهش فکری دارد. با اجرای این طرح می‌توان به آینده صنعت خودرو کشور امیدوار بود.
