این اصل در اداره یک خانوار یک نفره، یک کسب و کار کوچک، یک کشور و حتی کل جهان کارساز است. اگر با این فرمان زندگی کنیم و جهان را اداره کنیم. نه فقر و نه جنگ بروز نخواهد کرد. اختلاسی صورت نمی گیرد. کسی از گرده دیگری تسمه نمی کشد. اما انسان زیاده خواه، عجول و حسود نمی تواند چنین زندگی کند. پول، چک، سفته، بانک، بورس و هزار کوفت دیگر خلق می کند. آن قدر پیچ و تاب، رنگ و لعاب، و قر وفر به زندگی می زند تا بالاخره نابرابری های خَلقی به ستم‌گری ها و بدخُلقی ها منجر شود.
حالا این اقتصاد درست شدنی است. هرگز
از دل چنین اقتصادی، عدالت نسبی هم بیرون نمی‌آید. عدالت محصول سیستم نیست بلکه نتیجه فرهنگ است. این حرف ها خریدار زیادی ندارد اما حقیقت است. هرچه سعی کنیم سیستم حکمرانی، قضایی و نهایتاً مردم سالاری را کامل کنیم. تا انسان ها نخواهند آنچه را دوست دارند به دیگران هم روا ببینند. راه بجایی نخواهیم برد. بهبود حاصل می شود اما ظاهری آرام و باطنی دهشتناک خواهد داشت. تمام عمرت باید مطابق دستورالعمل سیستم کار و فکر کنی و پاداشی که سیستم برایت تعریف کرده، دریافت کنی. سیستم را چه کسی هدایت می کند در بهترین حالت نخبگان
من حتی این را هم باور نمی کنم. نخبگان اسیر دست قلداران خواهند شد.
مگر جامعه شناسان نگفته اند بشر اولیه در روزگاری که با جمع آوری غذا زندگی می کرد؛ قوی ترها می ماندند و ضعفاء می مردند. بشرآن روز هیچ دلسوزیا پاسوز ضعیف ترها نمی شد. آینده هم همین خواهد بود. هرکس توان بیشتری دارد، بهره‌مندتر زندگی خواهد کرد. همان قانون جنگل در برج ها و شهرهای مدرن حاکم خواهد بود. مگر در یک صورت که آن هم خدا باوری است. از پی خدا باوری رسالت، امامت و معاد معنا می یابد و عدالت کمترین میوه آن خواهد شد.
