وی ادامه داد: یک خودروی برقی در مقایسه با خودروی احتراقی از قطعات متحرک کمی استفاده می‌کند، به طوری که در تولید یک خودروی احتراقی حدود ۲۰۰ عدد قطعه موتور وجود دارد که این عدد در خودرو برقی به ۲۰ عدد می‌رسد؛ همین امر موجب کاهش هزینه‌های سرمایه‌ای برای راه‌اندازی خط تولید یک خودروی برقی می‌شود.

 

به گفته عضو هیات علمی موسسه مطالعات و پژوهش بازرگانی، برای راه‌اندازی خط تولید خودروی برقی، به ۵۰درصد هزینه سرمایه‌گذاری تولید یک خودروی احتراقی نیاز است که همین موضوع می‌تواند نقطه قوت این خودروها در مقایسه با خودروهای احتراقی باشد؛ اما در کشورمان کارهای جدی برای تولید آنها توسط خودروسازان صورت نگرفته است.

 

 

جلیلی با اشاره به هزینه راه‌اندازی ایستگاه‌های شارژ خودروی برقی، می‌گوید: در آمریکا هر ایستگاه شارژ برای یک خودروی سواری حدود ۲۵۰۰ دلار هزینه دارد و برای خودروهای بزرگ‌تر مانند اتوبوس این رقم به ۲۵هزار دلار می‌رسد.

 

به گفته وی، اکنون در ۴ استان زیرساخت‌های ایستگاه شارژ خودروی برقی تاسیس شده اما تعدادشان کم است؛ ورود این خودروها به بازار مصرف یک روند آرام دارد که این فرصت را ایجاد می‌کند تا در زیرساخت‌های بهره‌برداری از این خودروها سرمایه‌گذاری کرد و آنها را توسعه داد.

 

حال این سوال مطرح است که چرا خودروهای برقی با وجود طراحی ساده، حذف برخی قطعات مثل گیربکس و برخی قطعات متحرک و کاهش ۵۰درصدی سرمایه‌گذاری اولیه در تولید خودروی برقی، باز هم ۲ تا  ۲.۵برابر گران‌تر از خودروهای احتراقی‌اند؟ در مقایسه با خودروهای معمولی، خودروهای برقی به دلیل عدم وجود موتور احتراق داخلی و سایر اجزای مکانیکی، طراحی ساده‌تری دارند. با‌این‌حال، هزینه برخی از اجزای کلیدی در یک خودروی الکتریکی به قیمت بالاتر آن کمک می‌کند.

 

این کارشناس در ادامه تاکید کرد که بسته باتری گران‌ترین قطعه در یک وسیله نقلیه الکتریکی است. هزینه بالای وسایل نقلیه الکتریکی با باتری (BEV) عمدتا به دلیل خود باتری است که برای ذخیره انرژی الکتریکی بسیار مهم است. فناوری فعلی باتری لیتیوم یونی که در خودروهای برقی استفاده می‌شود، به موادی مانند لیتیوم، کبالت و نیکل نیاز دارد که به‌راحتی در دسترس نیستند و نیاز به استخراج و پردازش دارند. این امر هزینه باتری‌های EV را به میزان قابل‌توجهی افزایش می‌دهد.