به گزارش سایپانیوز، هدف از تدوین این دستورالعمل تعیین استانداردهایی است که کمپانی های سازنده ی خودران ها باید هنگام طراحی و ساخت خودران رعایت کنند مخصوصاً که صنعت خودران در حال سپری کردن مراحل تست و آزمایش و رسیدن به مرحله تجاری سازی خودران ها است. در آینده ی نه چندان دور، اکثر خیابان ها شاهد عبور و مرور خودران ها در کشورهای پیشرفته خواهد بود که به تدریج در سایر کشورهای دنیا هم رایج خواهد شد.
بر اساس تخمین سازمان بهداشت جهانی سالانه 41 هزار دوچرخه سوار در اثر سانحه یا تصادف رانندگی جان خود را از دست می دهند. با این که هدف اصلی از طراحی و گسترش خودران ها کاهش تصادف و مرگ و میر است، اما هنوز این دغدغه به طور کامل حل و فصل نشده است و هر چقدر کدنویسی یا برنامه نویسی در خودران ها دقیق تر می شود، ایمنی بیشتری حاصل خواهد شد.
خودران ها با به کار گیری هوش مصنوعی و ماشین یادگیری و دسترسی به بانک های اطلاعاتی عظیم در حال شکل گیری به تدریج قادر می شوند اشیا و موقعیت ها را به درستی شناسایی کنند تا از برخورد و حادثه جلوگیری به عمل آورند.
دستورالعمل ها و استانداردهای ایمنی دوچرخه سواران به هوش مصنوعی و سامانه های ایمنی خودرو کمک می کنند تا موقعیت های متنوع را شناسایی کرده و سطح ایمنی را بالاتر ببرند. خودران ها از این به بعد بهتر با زیرساخت ها و قوانین حرکت دوچرخه ها سازگاری پیدا خواهند کرد.
پیتر راندر Peter Rander مدیر عامل و یکی از بنیانگذاران آرگو اِی آی می گوید: «خلق و تدوین این دستورالعمل ها بخشی از تلاش های آرگو برای ایجاد اعتماد در بین اعضای جامعه و توسعه خودران هایی است که بالاترین سطح راحتی و ایمنی را برای دوچرخه سواران به ارمغان بیاورد و رفتار ایمن و نامتناقض را گسترش دهد و طراحان و سازندگان تشویق شوند این دستورالعمل ها را رعایت کنند.»
آرگو که در حال حاضر در حال انجام تست های مختلف روی خودران ها است و دامنه فعالیت آن علاوه بر آمریکا در کشور آلمان هم گسترش دارد، می گوید که با لیگ مذکور تعامل تنگاتنگ دارد و در حال بررسی و مطالعه رفتار دوچرخه سواران برای تعلیم هوش مصنوعی و ماشین یادگیری است. به این ترتیب بین خودرو و دوچرخه رابطه ای ایمن شکل می گیرد. آرگو و لب با هم به 6 دستورالعمل فنی برای سامانه های ایمنی خودران ها رسیدند. این سامانه ها باید بتوانند دوچرخه ها را به درستی شناسایی کنند، رفتار آنها را به درستی پیش بینی کنند و در پیرامون دوچرخه ها ایمن حرکت کنند.
بر اساس این استانداردها باید طبقه بندی و دسته بندی دوچرخه ها از سایر اشیا، از جمله پیاده ها و اسکوترها متمایز باشد. باید بانک اطلاعاتی این سامانه ها انواع مختلف دوچرخه ها از زوایای مختلف را در خود داشته باشد و امکان سردرگمی یا عدم تشخیص به صفر برسد. همچنین دوچرخه به عنوان یک شیء متحرک سرعت های متفاوت دارد که باید سامانه های خودران خود را با آن تطبیق دهند.
متأسفانه خود دوچرخه سواران هم معمولاً حرکت غیرقابل پیش بینی از خود نشان می دهند. آنها به راحتی خط یا مسیر عوض می کنند، تکانه های آنها خیلی با شتاب و سرعت بالا است، ناگهانی از پیاده رو ها خارج یا به آنها وارد می شوند. یک سامانه خوب و ایمن در خودران نه تنها حرکت دوچرخه سوار را پیش بینی می کند، بلکه خوب و مناسب هم واکنش نشان می دهد. برای این منظور باید نرم افزاری برای پیش بینی حرکات دوچرخه سواران کدنویسی شود و تمامی الگوریتم های لازم پیش بینی شوند. طوری که وقتی خودران با دوچرخه مواجه می شود، تمامی احتمالات را در نظر بگیرد و بهترین واکنش را پیش بینی کند.
البته قوانین و شیوه دوچرخه سواری در کشورها و شهرهای مختلف تفاوت زیادی با هم دارند. سامانه های خودران باید به نقشه های سه بعدی شهرها مجهز باشند تا احاطه لازم روی محیط پیرامون خود داشته باشند.
این سامانه های ایمنی خودران ها باید قدرت مانور کافی داشته باشند و حتی زمین خوردن دوچرخه سواران را هم در نظر بگیرند و در صورت لزوم، پیش از زیر گرفتن دوچرخه متوقف شوند. در ایده آل ترین حالت، مخصوصاً هنگام هم مسیر شدن با دوچرخه، حفظ فاصله و حفظ سرعت مطمئنه یکی از پیچیده ترین برنامه نویسی ها در این سامانه ها است.
ایجاد خودروهای ایمن برای همه ی وسایل نقلیه در حال حرکت در خیابان و جاده، تنها نیمی از کار است، نیم دیگر آن ایجاد اعتماد و باور بین مردم است که خودران ها هم می توانند ایمن باشند و این کار از طریق گسترش استانداردها و رعایت آن توسط سامانه های ایمنی خودران ها است.
